ΠΟΙΗΣΗ – ΝΕΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΣΤΟΝ ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ ΜΑΣ  ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Στις 11-11-2018 μετά από διεθνή διαγωνισμό ποίησης του Ομίλου Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος της Unesco, έλαβε το Α’ βραβείο για το ποίημά του “Αιγαίο”.

Η τελετή βράβευσης έγινε στο Δημοτικό Θέατρο Καλιθέας. Το βραβείο απένειμε η πρόεδρος του ομίλου, κυρία Δέσποινα – Ντίνα Διακοβασίλη. Στην ομιλία του ο κ. Αποστόλου μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στους πανάρχαιους ισχυρούς δεσμούς των Ελλήνων με το Αιγαίο, για το οποίο από την αρχαιότητα ως σήμερα έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί τα πάντα από πολλούς και σπουδαίους ανθρώπους.

Το δικό του ποίημα το βλέπει σαν μία μικρή ψηφίδα στο τεράστιο παρτραίτο του αιγαίου μας. Ζήτησε δε συγνώμη από τον μεγάλο μας ποιητή Οδυσσέα Ελύτη για το θράσσος του να αγγίξει με τον φτωχό του λόγο το πολυαγαπημένο του αιγαίο.

Τόνισε επίσης ότι είναι μία πολύ γλυκειά και δική μας θάλασσα που την κληρονομήσαμε από τους χιλιοστούς προπαππούδες μας και αν χρειαστεί θα την υπερασπιστούμε με κάθε τρόπο. Έκλεισε την ομιλία του με μία μαντινάδα:

Πριν μάθω για τη βράβευση

εκράταγα μπαστούνι

το ‘χα να περπατάω

πλέον δεν το χρειάζομαι

γιατί μου δώσατε φτερά

και τώρα πια πετάω.

———————————

Αιγαίο

Αιγαίο μου είσαι θάλασσα με μύθους και ιστορία

που πάνω σου χαράχτηκε του έθνους η πορεία.

Λένε πως είσαι αλμυρή για μένα είσαι γλύκα

που σ’ έχει δώσει ο Θεός, στην Ελλαδίτσα προίκα.

Σε στόλισε με όμορφια, νησιά σαν περιστέρια

και σου χρυσίζουν τα νερά, ήλιος, φεγγάρι, αστέρια.

Σου έδωσε το όνομα ο βασιλιάς Αιγαίας

σεριάνησαν στη ράχη σου, Αργώ και Οδυσσέας.

Χιλιάδες τα ξωκλήσια σου, κατάλευκα, σαν γλάροι

που σπεύδει κάθε χριστιανός παρηγοριά να πάρει.

Σε σε γεννήθηκαν Θεοί, σοφοί κι άλλοι μεγάλοι

θάλασσα σαν και σένανε, στον κόσμο δεν είν’ άλλη.

Μ’ ακρογιαλιές πανέμορφες, λες κι ειν’ του παραδείσου

που σπεύδουνε από παντού, σ’ αυτές να κολυμπήσουν.

Μύκονος, Πάρος, Ικαριά, Σάμος και Σαντορίνη

Κως, Ρόδος, Αστυπαλιά, Νάξος και Μυτηλίνη.

Όπως και τ’ άλλα σου νησιά, που ‘χεις στην αγκαλιά σου

την Κρήτη και την Αμοργό, τη Χίο και τη Θάσο.

Ιστιοφόρα πλέουνε, με τα λευκά πανιά τους

και τα δελφίνια τρέχουνε, να παίξουνε κοντά τους.

Σπαρμένο έχεις το βυθό με έργα των προγόνων

ναυάγια με θησαυρούς, αγάλματα αιώνων.

Μα όμως κάποιοι γείτονες σε έχουν βάλει στόχο

φαίνεται λογαριάζουνε χωρίς τον ξενοδόχο.

Σε σένα θάλασσα γλυκιά, πρόσφυγες φουκαράδες

μες στο βυθό σου θάβονται πολλές εκατοντάδες.

Το Αιγαίο μας το θέλουμε σπαρμένο με λουλούδια

κι όχι εκεί να θαύονται παιδιά σαν αγγελούδια.

Κάνε Θεέ μου να ‘χουμε αγάπη και ειρήνη

στο έθνος, στο Αιγαίο μας και τα καλά που δινει.