Δυνάστες…
Αργόσχολοι, ντυμένοι στην πορφύρα,
του κόσμου κουμαντάρουνε τη μοίρα,
τις νύχτες το χρυσάφι τους μετράνε
και του θολού μυαλού τους την αρμύρα…
………………………
Ιδρώτα κι αίμα πίνουνε σε πλατινένιο τάσι
κι ορίζουνε σαν το θεό ποιος στη ζωή θα χάσει…
Τα μεσημέρια φλόγες, σταυροί, καρφιά και ξίδι
κι η λευτεριά δεμένη στ’ ανέμου το ταξίδι…
……………………….
Απαίδευτοι, ντυμένοι στην πορφύρα,
στα ζάρια παίζουν των λαών τη μοίρα,
γλεντούν και ξεφαντώνουνε κάθε βράδυ,
τ’ αστέρια τ’ ουρανού βάζουν σημάδι…
……………………….
Πόσοι Χριστοί Θεέ μου θα σταυρωθούν ακόμα,
να στάξει ένα δάκρυ στο ματωμένο χώμα…
Κι ο σαρκωμένος πόνος πότε θα χαμηλώσει,
η ομορφιά του κόσμου, τον κόσμο να αλώσει…
ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΜΠΙΜΗΣ.
Follow us:
