- Πεινάω και το τραίνο αργεί ακόμα. Το σταυρόλεξο που ανοίγω για να περάσω
την ώρα είναι μια χαρά για να περάσει η ώρα, αλλά είναι μόνο πνευματική
τροφή. Ανοίγω, λοιπόν, κι ένα πακέτο μπισκοτάκια που είχα μαζί μου, μια
χαρά για να ξεγελάσω την πείνα μου. Φαίνεται όμως ότι δεν είμαι η μόνη που
πεινάει στην αποβάθρα εκείνη την ώρα. Ένα περιστέρι πλησιάζει αμέσως –
πού το μυρίστηκε; – και στέκεται απέναντί μου περιμένοντας. Θρυμματίζω
ένα μπισκότο και ρίχνω τα τρίμματα λίγο πιο πέρα απ’ το παγκάκι όπου
καθόμουν. Χαίρομαι που το βλέπω να ορμάει και ν’ αρχίζει το τσιμπολόγημα.
Κι αμέσως μετά, βιώνω την πολιτισμική ανατροπή. Τι έγινε; - Βλέπω να έρχεται άλλο ένα περιστέρι. Εντάξει, λέω, φτάνουν και γι’ αυτό τα
μπισκοτοψιχουλάκια. Όμως, όμως… βλέπω με κατάπληξη τον πρώτο φίλο
μου να φτερουγίζει προς τον νεοφερμένο και να του ορμά με το ράμφος του
διώχνοντάς τον μακριά. Πριν προλάβω να συνέλθω, καταφθάνουν άλλα δύο
περιστέρια. Το πρώτο ελεηθέν επιτίθεται και σ’ αυτά. Με τα λευκά του φτερά,
τις μύτες του ράμφους, τα νύχια των ποδιών του, δεν εννοεί ν’ αφήσει κανένα
όμοιό του να πλησιάσει την τροφή. Τους κάνει πέρα, σκύβει κι αρπάζει μια
μπουκιά, κοιτάζει αριστερά-δεξιά και στρέφεται να διώξει όποιο έχει τολμήσει
να ξαναπλησιάσει. Ακούω τα φτεροκοπήματά τους σαν βομβαρδιστικά
αεροπλάνα, τα οργισμένα γουργουρητά τους σαν κανονιές. Πόλεμος
κανονικός, εμφύλιος. Τα περιστέρια! Το σύμβολο της ειρήνης και της αγάπης.
Για όποιον αθώο ρομαντικό. Ανάμεσά τους… άλλα είδα, αδόκητα και
ανατρεπτικά. - Συμπεραίνω: πολλά μπορεί να ζήσει κανείς στην αποβάθρα ενός σταθμού.
Μέχρι και την απογοήτευση από το παραμύθι. - Γοητεύομαι, αντιθέτως, λίγες μέρες μετά, ζώντας την αντίθετη ανατροπή.
Στερεοτύπων κατάλυσις. Στο λεωφορείο, αυτή τη φορά. - Ακούω δύο πράγματα μαζί. «Μπιπ!» έκανε καμπανιστά το μηχάνημα
επικύρωσης του εισιτηρίου – «Καθήστε!» με κάλεσε νεανική φωνή. Από τη
θέση που μου προσέφερε, ευχαρίστησα την κοπέλα κι έμεινα να κοιτάζω
καθώς στεκόταν. Γύρω στα 16, η επιτομή του πανκ. Μαύρα πέτσινα όλα,
παντελόνι, μπλούζα, μπουφάν, και ζώνη και βραχιόλια με ασημένια καρφιά,
χοντρές αρβύλες στα λεπτά της πόδια. Μαύρα μαλλιά, μακριά κι ανάκατα.
Μαύρα βαμμένα τα βαμπιρικά γαμψά νύχια, μαύρο κραγιόν στα χείλη, μαύρες
γραμμές γύρω απ’ τα μάτια. Στο εφηβικό πρόσωπο, μύτη και χείλη και φρύδι,
ήταν τρυπημένα για να περαστούν ασημένια σκουλαρίκια. Τι βλοσυρό το
σύνολο όπως φαινόταν! Τι ευγενική συμπεριφορά που φάνηκε! Αυτή η
ανατροπή, μάλιστα! - Προσέχω την κ.Αθηνά Παπαχρήστου, την ηλικιωμένη αγρότισσα στο
Μεσολόγγι, που χάρισε στην πόλη ένα ασθενοφόρο. Όταν της τηλεφώνησε ο
πρωθυπουργός, τον κάλεσε «να πάρει την κυρία του, τη γυναίκα του δηλαδή,
και να πάνε στο σπίτι της για καφέ». Ξεκάθαρη κ.Αθηνά. Όταν λέει «την κυρία
του» εννοεί γυναίκα, μην πλακώσουνε και τίποτα άλλοι, σου λέει η χριστιανή,
με άλλες «κυρίες» κι έχουμε άλλα… Ξεκάθαρη!
Χαιρετώ όλους εσάς, τους φίλους μου.
Follow us:
