Επιστροφή στην Ιθάκη.
Είδα μυριάδες κύματα, βοριάδες, καταιγίδες,
αφανισμούς και κρίματα, ενέδρες και παγίδες.
Η φύση μας το απαιτεί, ωμά να πολεμάμε,
στη μάχη που καλά κρατεί, κουφάρια να μετράμε.
Είναι μια βία περιττή, ανήθικη και στείρα,
μαύρη κηλίδα σε χαρτί, δάκρυ θολό κι αρμύρα.
Τ’ άστρα ψηλά στον ουρανό, αινούν για την ειρήνη,
μ’ αυτό το φέγγος το σεμνό, που το σκοτάδι σβήνει.
Μίλα ξανά με σεβασμό, ζήτα δικαιοσύνη!
Κάμε την ανθρωπιά θεσμό, να πάψουνε οι θρήνοι!
…..
Έφτασα γέρος στη στεριά, στη λατρευτή Ιθάκη
κι αντί να βρω παρηγοριά, με τρώει το σαράκι!
Εγώ ‘μαι ο μέγας νικητής, εγώ κι ο νικημένος
κι αν με ορθότητα σκεφτείς, είμαι διπλά χαμένος…
Τόσα κορμιά χαθήκανε, για μι’ άπιστη Ελένη,
Θρύλοι, που ξεχαστήκανε, στην ξενιτιά θαμμένοι…
Σύντριψε το κακό στη Γη, τη μάστιγα του πάθους,
νιώσε του πόνου την κραυγή, την απαρχή του λάθους.
…..
Ακούραστα κι εντατικά, ζωή, η φύση πλάθει!
Μα, στης ζωής τα πρακτικά, βρες τα δικά σου λάθη…
Γιώργος Δ. Μπίμης.
Follow us:
