- Γνωρίζω τον Διστομίτη κ.Λουκά Δημάκα από μαθητή κι εκτιμώ τον
δημοσιογράφο και τον οικογενειάρχη που έγινε μεγαλώνοντας. Γι’ αυτό δεν
δίστασα στιγμή να κάνω «δικό» μου ένα κείμενο που μου έστειλε. Έρχεται
από τον Σύλλογο Γονιών Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια «Η Φλόγα»,
Σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα που ιδρύθηκε το 1982. Ο κ.Δημάκας
είναι εκλεγμένο μέλος του Δ.Σ. Τον ευχαριστώ που σκέφτηκε να μου
κοινοποιήσει την ανάρτηση του Συλλόγου. - Μοιράζομαι το κείμενο μαζί σας:
21 Οκτωβρίου 2002 η μέρα που μπήκε το πρώτο παιδί με τους γονείς του στο
πρώτο μας «Σπίτι» στην Αιγίου 6 – 8. Πέρασαν 21 χρόνια σαν να ήταν
χθες…
Έχουμε πει και έχετε ακούσει πολλά για τα «σπίτια» μας. Οι οικογένειες που
τα βρήκαν στο δρόμο τους ακριβώς την ώρα που τα είχαν ανάγκη, γνωρίζουν
καλύτερα τι σημαίνει να βρίσκεις ένα «δικό» σου σπίτι την ώρα της κρίσης.
Ένα σπίτι που σε κάνει να νοιώθεις ότι είναι ο «δικός» σου χώρος. Εσύ και το
παιδί σου, οι άλλοι γονείς και τα παιδιά τους, οι γονείς που βρέθηκαν στην
ίδια θέση με σένα πριν από σένα και οι εργαζόμενοι, όλοι μαζί μια οικογένεια.
Όλοι μαζί, κλάψαμε, πονέσαμε, απογοητευτήκαμε, ονειρευτήκαμε, γελάσαμε.
Καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι, μοιραστήκαμε γιορτές, Πάσχα, Χριστούγεννα,
κρατήσαμε ο ένας το χέρι του άλλου, προσευχηθήκαμε στο ίδιο εικονοστάσι,
θρηνήσαμε, μαζί. Σάββατα, Κυριακές, γιορτές και καθημερινές, μέρες και
νύχτες, ο ένας για τον άλλο.
Στο ισόγειο του σπιτιού μας ένας τοίχος γεμάτος φωτογραφίες. Πόσα παιδιά,
πόσοι γονείς, πόσες στιγμές… Αναμνήσεις, χιλιάδες αναμνήσεις ανάμεικτες
με χαρά και θλίψη. Παιδιά που πέρασαν και σήμερα χαίρονται ελεύθερα τη
ζωή τους, μα και παιδιά αγαπημένα – ευτυχώς πολύ λιγότερα – που μας
βλέπουν από ψηλά. Πολλοί γονείς αγωνιστήκαμε για πολλά χρόνια για να
έχουμε το «Σπίτι» μας όπως είναι σήμερα. Σήμερα, 21 Οκτωβρίου, το «Σπίτι»
μας έχει γενέθλια! - Πιστεύω ότι θα ήταν κέρδος αν ξέραμε περισσότερα για τη «Φλόγα». Στο
Floga.org.gr βρίσκουμε τα πάντα. Είναι πολλά για να χωρέσουν εδώ. Τι να
σας πρωτομεταφέρω; Μόνο τη συγκίνησή μου μπορώ, αυτή χωράει στην
καρδιά σας. - Αισθάνομαι πιο καθαρή. Η συγκίνηση ξέπλυνε όσα είχαν καθήσει πάνω μου
την εβδομάδα που πέρασε. Η απίστευτη φρίκη του πολέμου από τη μία, τα
χαζά του κ.Κασσελάκη απ’ την άλλη… Αλήθεια, αηδία δεν είναι το πώς
επιμένουν να μας μπουκώνουν μ’ αυτά τα νέα του συριζέου Προέδρου;
Παντρεύτηκε, μας το ανήγγειλε εξ Αμερικής, με τον σύντροφό του. Και βροχή
οι πληροφορίες! Φωτογραφίες μόνο δεν είχανε, κρίμα, δεν ξέρουμε αν η νύφη
φορούσε πέπλο… Και όλα αυτά, μετά τις εικόνες με τα παιδιά στη φωτιά του
πολέμου, σκοτωμένα, τραυματισμένα, ξεσπιτωμένα κι ορφανά. Το δέος και το
γελοίο πλάϊ-πλάϊ. Χωρίς διαβάθμιση. Κι αν με τα πολεμικά με πιάνει μία
μαυρίλα, για τα καμώματα του νεόνυμφου, τι να σας πω; Είχα μια σκασίλα! - Χαιρετώ όλους εσάς, τους φίλους μου. ΜΑΡΙΝΑ ΑΝΤΩΝΑΤΟΥ
