Διαβάζω … αλήθεια, πόσες φορές έχω αρχίσει μία παράγραφο μ’ αυτή τη
λέξη; Πολλές, πάρα πολλές. Δεν σας πειράζει, φαντάζομαι. Απ’ τα
διαβάσματά μου έχουν βγει θέματα, μικρά και μεγάλα, τα οποία αναλύουμε
και σχολιάζουμε παρέα, εγώ τα γράφω για να τα μοιραζόμαστε. Καλό δεν είν’
αυτό;
Πάω λίγο πιο πέρα, πάντα σχετικά με το διάβασμα. Έμαθα να διαβάζω, όπως
όλα τα παιδάκια, στα έξι μου. Από τότε, έχουν περάσει 25.550 μέρες, χωρίς
τις παραπανίσιες των δίσεκτων ετών. Κι απ’ αυτές, δεν έχει περάσει ούτε μία
χωρίς να διαβάσω κάτι. Εξαίρεση: οι μέρες πένθους που έζησα και δεν ήταν
μέρες ζωής.
Δίνω δείγμα της αγάπης μου στο διάβασμα. Με τη φτώχια της εποχής των
παιδικών μου χρόνων, χωρίς δυνατότητα για αγορά εξωσχολικών βιβλίων,
διάβαζα ό,τι έβρισκα μπροστά μου, π.χ. τις αφίσες των θεάτρων στους
τοίχους, τα αγγελτήρια κηδειών και μνημοσύνων που κολλούσαν στις
κολώνες, τη «Φωνή Κυρίου» που μας μοίραζαν στην εκκλησία τις Κυριακές.
Και το πιο απίθανο: όταν η μάνα μου αγόραζε ψάρια, τυλιγμένα σ’ ένα χωνί
από εφημερίδα, έπαιρνα τα μουσκεμένα φύλλα, τα ίσιωνα στις πλάκες της
αυλής και γονάτιζα από πάνω τους, να διαβάσω, αθλητικά συνήθως,
αψηφώντας την μυρωδιά της ψαρίλας … τι χρόνια, τι λαχτάρα … Αργότερα
δανειζόμουν βιβλία, μέχρι που μπόρεσα πια να έχω εκείνα που ήθελα και να
χαίρομαι ανασαίνοντας τη μυρωδιά του χαρτιού καθώς περνούσα τον
χαρτοκόπτη στις άκοπες σελίδες, πόσο όμορφη αίσθηση, μέρος της
απόλαυσης… Ηλεκτρονικά βιβλία; Ευχαριστώ, όχι!
Φτάνω, επιτέλους, και στο τι διάβασα που ίσως το βρείτε ενδιαφέρον, αυτό
ξεκίνησα να πω και παρασύρθηκα απ’ τις αναμνήσεις. Λοιπόν, τι έμαθα και
με συγκίνησε; Πέθανε η τελευταία Ελληνίδα που επέζησε απ’ τα στρατόπεδα
συγκέντρωσης των Ναζί. Την έλεγαν Βάσω Σταματίου. Μετά τη λήξη του
πολέμου, σπούδασε, δημιούργησε, εργάστηκε κι έφυγε απ’ τη ζωή πριν λίγες
μέρες, σε ηλικία 98 ετών, στο Εκκλησιαστικό Γηροκομείο Στυλίδας «Ίδρυμα
Αργύρη Πετρή – Στέγη Γερόντων» της Ι.Μ. Φθιώτιδος. Αυτό.
Έχω γνωρίσει κι εγώ έναν Έλληνα που γύρισε ζωντανός από το Άουσβιτς,
πατέρα αγαπητού φίλου. Είχα συγκινηθεί μαθαίνοντας την ιστορία και χαρεί
που επέζησε απ’ την κόλαση εκείνος ο χαμογελαστός άνθρωπος που γνώρισα
κάποια στιγμή. Του έσφιξα το χέρι, μου έκανε ένα υπέροχο κομπλιμέντο …
τον θυμάμαι. Βεβαίως, δεν του ανέφερα τίποτα για την τρομερή περιπέτειά
του. Και τώρα, δεν γράφω το όνομά του για λόγους τάξης, ίσως δεν θα το
ήθελαν τα παιδιά του. Στην αγκαλιά τους πέθανε, πριν αρκετά χρόνια. Τον
θυμάμαι.
Πιστεύω να μην θέλατε να πούμε πολιτικά. Όχι άλλα, έτσι;
Χαιρετώ όλους εσάς, τους φίλους μου.
Follow us:
