– Παρατηρώ ένα κενό πληροφόρησης τη βραδιά της τηλε-αντιπαράθεσης των
πολιτικών αρχηγών, την περασμένη … ξέχασα κιόλας πότε ακριβώς έγινε το
πολυαναμενόμενο «ντιμπέι, ρε!», για να θυμηθούμε τον απίστευτο εκείνον
μακαρίτη Νίκο Αλέφαντο. Όταν τελείωσε το όλον θέαμα, είχαμε δηλώσεις.
Στους δημοσιογράφους που συμμετείχαν έγινε η ίδια ερώτηση περί του
παρασκηνίου: τι έκαναν στα διαλείμματα οι πρόεδροι των κομμάτων;
Ακούσαμε διάφορα. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να ρωτήσει τι έκανε ο
συντονιστής της τηλεμαχίας κ.Κουβαράς. Κι αν γινόταν η ερώτηση,
αμφιβάλλω αν θα είχε δει κάποιος. Θα σας πω εγώ. Σίγουρα θα έτρεχε να
σωριαστεί σε καμιά καρέκλα. Ήταν συνεχώς όρθιος ο άνθρωπος, τρεις ώρες.
Δεν τον λυπάμαι! Αστέρας της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας, ας μη
συμφωνούσε μ’ αυτή τη μόδα – στέκονται όρθιοι και λένε ειδήσεις, τι χαζό
πράγμα! Όταν θέλουμε να συζητήσουμε κάτι ή ν’ ανταλλάξουμε απόψεις με
κάποιον, λέμε «Έλα να κάτσουμε να τα πούμε», δεν λέμε «Σήκω να στηθούμε
να σου πω και να μου πεις» – άδικο έχω;
– Ντρέπομαι που το λέω, αλλά… σιχτιρίζω τον νεαρό που κάνει ρεπορτάζ από
το προσκύνημα της εικόνας του «Άξιον Εστί». Δεν αναφέρεται σ’ αυτό ο
εκνευρισμός μου, αλίμονο! Ο καθένας δικαιούται να κάνει αυτό που θέλει. Να
περιμένει τέσσερις ώρες στην ουρά για να προσκυνήσει; Δεκτόν. Να λέει
διάφορα αρλουμποειδή; Πάει στην ευχή. Να σκοτώνει, όμως, τα ελληνικά;
Όχι! Και τώρα που το ξανασκέπτομαι, γιατί να ντρέπομαι εγώ που τον
φασκέλωσα; Αυτός να ντρέπεται που λέει ό,τι να ’ναι! «Περίμενε τεσσεράμισι
ώρες για να εισέλθει μέσα». Ο Χριστός κι η Παναγία και το «Άξιον Εστί»!
– Αναρωτιέμαι πώς θα σταματήσει αυτό το κύμα βίας που μας πνίγει, κάθε
μέρα. Μόδα έγινε, προϊόν αμερικανικής κουλτούρας είναι, επιδημία έπεσε;
Από μεγάλους, νεότερους, ανήλικους εφήβους, μαθητές στο Δημοτικό… όπου
να ΄ναι θα σκοτώνονται και τα μωρά στα Νηπιαγωγεία. Μάστιξ, όπως θα
έλεγαν φρίττοντες οι παλαιότεροι. Και πώς αντιμετωπίζεται; Ευκολάκι! Προ
ημερών, στην Καλαμάτα, το τελευταίο κρούσμα. Προσήχθησαν, λέει, οι
ανήλικοι που χτύπησαν ανηλεώς δύο 16χρονους, προσήχθησαν και οι γονείς
τους. Είπαν τι είπαν, και αφέθησαν ελεύθεροι, λέει, με απόφαση του
Εισαγγελέως, μέχρι τη δικάσιμο. Αν περιμένατε κάτι πιο δραστικό, σας
γελάσανε!
– Τραβώ τ’ ακουστικά απ’ αυτιά μου. Νύχτα, 1:05΄δείχνει το ρολόι, έβαλαν στο
ραδιόφωνο το «Βαλς των χαμένων ονείρων», χατζιδακικό λατρευτό
μου…Όμως, έχω να γράψω. Δεν γίνεται να μουσκεύω το πληκτρολόγιο…
– Εκτιμώ την ειλικρίνειά του. Ο μικρός μου γιος τηλεφώνησε πριν λίγο για να
μου ευχηθεί. Τον έβαλε η γυναίκα του, ομολόγησε. Ημέρα της Μητέρας, μαμά
κι εκείνη, θυμήθηκε κι εμένα. Κι εγώ θυμήθηκα τη δική μου, κάθε μέρα τη
θυμάμαι, γιατί μου λείπει.
– Χαιρετώ όλους εσάς, τους φίλους μου.
