Η γιορτή της μάνας
Μέσα στις μοσχοβολιές του Μάη διάλεξαν να γιορτάσουν την πηγή της ζωής, την μάνα. Η γιορτή αυτή μπήκε στη ζωή μας από την Άννα Μαρία Τζάρβις που έβαλε στόχο το 1908, τρία χρόνια μετά τον θάνατο της μητέρας της, να καθιερωθεί μια ημέρα γενικής σκέψης για την μητέρα. Η επίσημη αναγνώριση της έγινε το 1914 από το Κογκρέσο.
Το 1922 η γιορτή αυτή διέσχισε τον Ατλαντικό και διαδόθηκε στην Ευρώπη και στην Ελλάδα θεσπίστηκε το 1970. Γιορτάζεται τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου παγκοσμίως όπως είναι και η μορφή της.
Στη μητέρα έπεσε ο κλήρος να γεννά τη ζωή και να την οδηγεί στην τελειότητα. Με την αγάπη , τη στοργή, την αφοσίωση, την αυτοθυσία και το παράδειγμα της.
«Το χέρι που λικνίζει το λίκνο είναι το χέρι που κυβερνάει τον κόσμο»
Απ’ αυτή ξεκινάει η ζωή εκείνη την ανυψώνει, την διακινεί και την διαιωνίζει. Καμία ζυγαριά στον κόσμο δεν μπορεί να τη μετρήσει. Και ο ποιητής που έχει καρδιά χωρίς σύνορα λέει…
Πεινούσα και με τάιζες
το μέλι και το γάλα
τον ίδρωτα σου έκανες στη δίψα μου νερό
βουνό και το ξερίζωνες να φτάσω στα μεγάλα
Μάνα η ρίζα και ο κορμός του δέντρου της ζωής, δεν υπάρχει ιερότερο από τη μάνα μας…
όλη τη μέρα που λειπες το σπίτι μας ρημάδι
και όμως πως ήτανε όμορφά σαν γύριζες το βράδυ
και ας τρώγαμε ξερό ψωμί και ας έλειπε το λάδι
Η μάνα… νάτη, αυτή ποτέ δεν ξεφεύγει από το ρόλο της, τον σκληρό και τον αιώνιο ρόλο της ζωής και όταν η άνοιξη ξεπροβάλλει καρφιτσωμένη στα ξέφτια του χειμώνα και όταν τα μπουμπούκια ανοίγουν τα πέταλα τους και οι μέλισσες τρυγούν τη γύρη του μέλλοντος.
Εκείνη σταθερή και ακλόνητη σαν το σιτοβολώνα της γης που θρέφει τους φτωχούς και σαν την πηγή του Θεού που ποτίζει τους διψασμένους, καμαρώνει για την άνοιξη που αυτή έφερε.
Μάνα όπου και να είσαι, όποια και να είσαι, ότι χρώμα και να χεις, σε όποιον Θεό και αν πιστεύεις ας είσαι ευλογημένη. Τι κι αν είσαι μουσουλμάνα, Ελληνίδα ή Τουρκάλα, τι κι αν είσαι η μάνα του Ιούδα, πονάς για το βλαστάρι σου όταν το χάνεις και ξέρεις ότι χάνει και η ίδια η ζωή από τη δύναμη της..
Οι μάνες ταγμένες, μυροφόρες φροντίζουν αιώνες τώρα να μυρώνουν τάφους με αγριολούλουδα σαν αχειροποίητα θυμιατά και να περιμένουν την Ανάσταση. Η μάνα που στρώνει το τραπέζι του κόσμου και ακουμπάει επάνω του όλα τα πολύτιμα, την αγάπη, τη στοργή, την προσφορά και την θυσία.
Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλες τις μάνες που φύγανε, στις μάνες που θα ρθουν, στις μάνες που υπάρχουν …
Με εκτίμηση
Ντίνα Σ. Μήτσου
Follow us:
