Τα έλατα και τα πουλιά
Δύο έλατα μαλώνανε
Πιο πρώτο θα γεράσει
Στο κήπο στο παράδεισο
Εκεί πρώτο θα φτάσει
Κι ένα πουλάκι ήτανε
Στη φυλλωσιά κριμένο
Και άκουσε τα έλατα
Και απαντά θλιμμένο
Δέντρα γιατί μαλώνετε
Σε τούτη τη ζωή
Εσείς που ρίζες έχετε
Βαθειά μέσα στη γη
Και ‘γω που έχω δύο φτερά
Μικρά για να πετάω
Από κλαράκι σε κλαρί
Κι όλους τους αγαπάω
Κι αυτοί που υποτίθεται
Πως έχουνε μυαλό
Που με τα όπλα έρχονται
Επάνω στο βουνό
Πυροβολούν αδιάκριτα
Στη γη ότι κινείται
Μα δεν καταλαβαίνουμε
Ότι και ‘σεις θρηνείται.
