7 Φεβρ. 2022 Κυκλοφορώ και …
- Έχω τρία ρήματα για ν’ αρχίσω και να τελειώσω την αναφορά μου, έτσι για την Ιστορία. Εγκλήματα, φυσικές καταστροφές, βιασμοί, πόλεμος; Όχι. Απλά, γλυκά και χαρούμενα:
- Χαζεύω.
- Χαίρομαι.
- Χειροκροτώ.
- Συνδέω, διότι συνδέονται. Αναφέρονται και τα τρία στους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες που γίνονται αυτές τις μέρες στην Κίνα.
- Αναπτύσσω την αναφορά μου, πιο συγκεκριμένα. Μιλάω για την τελετή έναρξης. Όπου, μέσα στα τόσα που γίνονται πάντα, ακούστηκε και ο Ύμνος των Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτό το ποίημα του Κωστή Παλαμά που μελοποίησε ο Σπύρος Σαμάρας και πρωτακούστηκε στην Αθήνα, πριν από 126 χρόνια, επελέγη από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, το 1958, ως ο επίσημος Ολυμπιακός Ύμνος. Έκτοτε, ακούγεται στις τελετές έναρξης και λήξης, συνήθως μεταφρασμένος στη γλώσσα της διοργανώτριας χώρας. Αρκετές φορές, έχει ακουστεί στα ελληνικά. Ας προσθέσουμε και τη φετινή, στο Πεκίνο. 40 Κινεζάκια στάθηκαν μπροστά στα εκατομμύρια θεατών, άνοιξαν το στόμα κι έψαλαν: «Αρχαίο πνεύμα, αθάνατο …». Δεν ξέρω τι καταλάβαιναν όσοι άκουγαν, εγώ όμως ένα έχω να πω. Ψέμματα, τρία έχω: χάζεψα, χάρηκα, χειροκρότησα!
- Συμπληρώνω: τρεις μήνες πρόβες, διάβασα, έκαναν τα παιδιά. Σοβαρή δουλειά. Άραγε, τους είχαν πει, στη γλώσσα τους, τι λέει ο ύμνος; Το ελπίζω.
- Βάζω σε παρένθεση και τούτο: η παρτιτούρα του Ύμνου φυλάσσεται στην έδρα της Δ.Ο.Ε. στη Λωζάνη. Δεν ξέρω αν το ξέρατε, εγώ χθες το διάβασα. Ό,τι μαθαίνει κανείς καλό δεν είναι;
- Μαθαίνω και κάτι που, αν δεν ήταν από την επίσημη πηγή, θα δυσκολευόμουν πολύ να το πιστέψω ή καλύτερα δεν θα το πίστευα με τίποτα. Κινδυνεύει να κλείσει η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Λιβαδειάς; Είμαστε με τα καλά μας;
- Θυμάμαι ότι σας έχω μιλήσει για τους φίλους που έκανα τις προπέρσινες γιορτές, σε κάποια στέγη φιλοξενίας για πρόσωπα με ψυχικές διαταραχές. Οι συναντήσεις που είχαμε ξεκινήσει σταμάτησαν πολύ γρήγορα, μόλις άρχισε η πανδημία. Μάθαινα τα νέα τους από την υπεύθυνη που έβγαινε στη μισάνοιχτη πόρτα, όταν περνούσα από κει. Στην επίσκεψη για την Πρωτοχρονιά, στάθηκε αδύνατον να τους κρατήσει μέσα. Άκουσαν τη φωνή μου κι ήρθαν στην πόρτα. Στις εντολές της «Γυρίστε στο σαλόνι, δεν επιτρέπεται!» αντέταξαν: «Μα, θέλουμε να της πούμε κάτι». Ξεμύτισαν, τελικά, χαμογελώντας, και είπαν ενθουσιασμένοι: «Σας είδαμε στην τηλεόραση, στις διαφημίσεις!» – Για να μπούνε πάλι μέσα, η κοπέλα σχεδόν μ’ έδιωξε. Καλά που έκανε! Δεν θα ήθελα να με δουν να κλαίω. Θα βάραινε η κουρασμένη ψυχή τους, αυτή που έχει διαγράψει κομμάτια της μνήμης τους, αλλά φύλαξε τόση αγάπη για μένα.
- Χαιρετώ όλους εσάς, τους φίλους μου.
Γράφει η Μαρίνα Αντωνάτου
Follow us:
