24 Μαΐου 2021 Κυκλοφορώ και…
- Περπατώ εις το δάσος όταν ο λύκος δεν είναι δω… σύμφωνα με το παλιό παιδικό τραγουδάκι, αλλά με δύο διαφορές: 1. Δεν είναι ακριβώς δάσος, αλλά με τέρπει και 2. Δεν είναι ακριβώς λύκος, αλλά με τρομάζει. Πώς γίνεται; Ιδού!
- Ασκούμαι, ας το πούμε έτσι, περπατώντας μισή ώρα κάθε σούρουπο στους εξοχικούς δρόμους κοντά στο σπίτι μου. Θαυμάζω τους ανθισμένους κήπους, καλησπερίζω όσους συναντώ, χαζεύω τα παιδάκια που κάνουν κούνια και τραμπάλα, μιλάω στα ήσυχα αδέσποτα σκυλιά που έρχονται κοντά μου γιατί με γνωρίζουν… Όταν φθάνω στον σταθμό, χαίρομαι, αγαπώ τα τραίνα, νιώθω οικεία, σαν στο σπίτι μου, όλα γύρω μ’ αρέσουν. Ώσπου, προχθές το βραδάκι, να ένας «λύκος» που με αναστατώνει. Έχει τη μορφή χαρτιού κολλημένου στην κολώνα. Πλησιάζω, διαβάζω και …
- Φρίττω. Να δω κι εσάς τώρα! ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ. Η Κοινότητα Αφιδνών παρακαλεί τους δημότες που έχουν οικείους στο νεκροταφείο να φροντίσουν άμεσα την καθαριότητα των μνημάτων – την απομάκρυνση χόρτων/αγριάδων (εντός του μνήματος), σπασμένα μάρμαρα, μπάζα, κατεστραμμένες γλάστρες και σκουπίδια – να μην τοποθετούν γλάστρες περιμετρικά από τα μνήματα όπου κλείνουν τους διαδρόμους. Προσοχή: Όλα τα παραπάνω να μεταφέρονται στους εξωτερικούς κάδους και ΟΧΙ στα γειτονικά μνήματα και στους κοινόχρηστους χώρους του νεκροταφείου. Η ευπρέπεια του ιερού χώρου όπου κείτονται οι πρόγονοί μας είναι καθήκον και υποχρέωση του καθενός.
- Υποθέτω ότι καταλάβατε γιατί όλο αυτό μού έμοιασε τρομακτικό. Όχι που η Κοινότητα έβγαλε την ανακοίνωση, αλλά που αναγκάστηκε να βγάλει τέτοια ανακοίνωση. Αυτό που φανερώνει με αγριεύει. Έτσι είναι το νεκροταφείο; Έτσι πρέπει να είναι ένα κοιμητήριο; Έτσι παραπετούν οι ζωντανοί τους πεθαμένους; Έτσι βρωμίζουν τις τελευταίες τους κατοικίες; Τόσο λίγη τιμή; Τόσο πολλή αδιαφορία; Τόσο καθόλου αγάπη;
- Βρίσκω το θέμα σοβαρό. Πιο πολύ απ’ την Eurovision με τα λαμπερά τραγούδια, όσο κι απ’ την αεροπειρατεία «Όχι Λιθουανία, Λευκορωσία θα πάτε! Θέλω να συλλάβω κάποιον.» με τα πολιτικά παρατράγουδα. Μεταξύ δυνάμεων κάθε είδους υπάρχουν συμφέροντα που φέρνουν ανταγωνισμό μέχρι πολέμου. Κατανοητό. Αυτή η κατάσταση στο κοιμητήριο, όνειδος!
- Βυθίζομαι στο μαύρο και το καφέ. Άλλο χρώμα δεν υπάρχει στην ολοκαίνουργια καφετερία που άνοιξε στο γειτονικό μου Καπανδρίτι. Στην αίθουσα και στη βεράντα, τοίχοι, πάτωμα, κάγκελα και τραπέζια και καθίσματα, όλα μαυρο-καφέ. Μπορεί και οι εργαζόμενοι να είναι στην ίδια απόχρωση. Πώς να το ξέρω; Δεν θα πήγαινα εκεί ούτε καλεσμένη του Αλαίν Ντελόν!
- Τιμώ το ’21 θυμίζοντας τη ναυμαχία της Ερεσσού, στη Λέσβο, την πρώτη ελληνική νίκη στη θάλασσα. Ο Δημήτριος Παπανικολής, από τα Ψαρά, πυρπόλησε τουρκικό πλοίο με 74 πυροβόλα και 1.000 άντρες. Ήταν 27 Μαΐου 1821.
- Χαιρετώ όλους εσάς, τους φίλους μου.
Γράφει η Μαρίνα Αντωνάτου
Follow us:
