Η μνήμη και η φήμη είναι δύο δίδυμες αδερφές που παίρνουν τους ανθρώπους από το επίγειο σκοτάδι των θνητών και τους οδηγούν πέρα από το ανθρώπινο στην χώρα της αθανασίας. Έτσι και εγώ σήμερα θα γράψω με βοηθό τη μνήμη, για έναν άνθρωπο που ήτανε γνωστός στα γύρω χωριά για αυτά που έλεγε.
Ήτανε ο Πανάρετος και έχει φύγει πολλά χρόνια από τη ζωή. Ζούσε στο μοναστήρι της Ευαγγελίστριας στον Ελικώνα κοντά στο ομώνυμο χωριό (παλιά Ζαγαρά). Εκεί υπηρετούσε το έρημο τότε μοναστήρι. Όταν ένιωθε την ανάγκη να κατέβει στον κόσμο, γύριζε όλα τα χωριά της περιοχής μας και έλεγε σαν άλλος πρόδρομος. Μετανοείτε Χριστιανοί γιατί φτάνει το τέλος του κόσμου που τον κάναταν Σόδομα και Γόμορρα.
Ήτανε βλάχος στην καταγωγή και μίλαγε την ντοπιολαλιά του. Μικρόσωμος κοντούλης με ένα ράσο, ένα σκούφο καλογερίστικο και ένα ντορβά στον ωμό, έκανε το κήρυγμα και τις προφητείες του. Θα ‘ρθει καιρός που τα χωριά θα ρημάξουν και θα ζούνε σε καλύβες η μία πάνω στην άλλη και δεν θα ‘χουν αυλή, ούτε κότες, ούτε πάπιες όυτε θα ζμωνιν οι γναικες και θα τρων ψουμί από πίτρα που τρων τα σκυλιά. Εμείς μικρά παιδιά τότε πηγαίναμε πίσω του. Ελάτε δασκαλούδια πως πήγαταν στου σκουλιό; Μάθαταν γράμματα; Διαβάσαταν; Να ‘στε καλά και να ακούτι αυτά απλέου.
Οι μεγάλοι τον κορόιδευαν και του έλεγαν θα μας πεις πότε θα πεθάνεις αφού τα ξέρεις όλα; Ούλοι θα πεθάνομαν κι θανάρθ καιρός που ου κόσμους θανάχ ούλα τα καλά, αλλά θα πεθαίνει απού φαρμάκι κι δεν θα μπουρεί να φάει ότι θελ… Αυτά θυμάμαι έλεγε ο πανάρετος και όλοι γελούσανε.
Σήμερα όλα έχουν την ερμηνεία τους, διότι οι προφητείες του βγήκαν αληθινές. Τρέχουμε πανικόβλητοι να κλειστούμε μέσα, μην μας πιάσει η καινούρια επάρατη νόσος. Ο άνθρωπος τα ισοπέδωσε όλα και μόνο την αλαζονεία του εκτιμά. Το φαρμάκι που έλεγε ο απλοϊκός αυτός άνθρωπος, σήμερα το ερμηνεύουμε ως ότι όλα είναι μεταλλαγμένα. Τίποτε δεν είναι αγνό. Η τεχνολογία καλπάζει επικίνδυνα και εμείς τρέχουμε να την φτάσουμε, αλλά ο δρόμος είναι ατελείωτος για τα υλικά αγαθά και έτσι την Ιθάκη της ηρεμίας και της απλότητας δεν θα την δούμε ‘’ποτέ’’.
Και τώρα τα τότε ειρωνικά χαμόγελα και ο χλευασμός έγιναν σημερινή αγωνία και κλάμα δικό μας, από αυτά που ζούμε.
Ντίνα Σ. Μήτσου
Follow us:
