7 Δεκ. 2020 Κυκλοφορώ και …
- Παίρνω τα πράγματα με τη σειρά. Είναι ολόκληρη ιστορία!
- Κοιτάζω ποιος έστειλε το μήνυμα στο κινητό μου. Φίλη παλιά που εκτιμώ. Ανοίγω το μήνυμα. Βλέπω τη φωτογραφία και απορώ. Διαβάζω: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ Την εποχήν της επιδημίας «Μένουμε διαιτώμενοι εις την οικίαν μας, στραβοπατούντες από δωμάτιον εις δωμάτιον, ως ποταμιαία καβούρια, αλιβάνιστοι, αλειτούργητοι, ακοινώνητοι, με την ελπίδα ότι σύντομα θα ανθρωπέψουμε και πάλι… » Ο Άγιος των Ελληνικών Γραμμάτων. Ενδιαφέρομαι. Αρχίζω και ψάχνω. Βρίσκω και χαίρομαι. Είναι, έλεγε η σελίδα στο Internet, από το διήγημα «Βαρδιάνος στα σπόρκα» με αναφορά στην επιδημία χολέρας (1854) – Κατεβάζω τα «Άπαντα», βρίσκω το διήγημα στον β΄τόμο. Ξεκινάω την ανάγνωση. Τελειώνω την ανάγνωση. Μένω με την απορία: πού ήταν το απόσπασμα; Ξαναρχίζω το ψάξιμο. Πέφτω σε διάφορα, μεταξύ αυτών και σε σελίδες που επιμελούνται θεολόγοι και κληρικοί. Ανακαλύπτω: «…. Είναι κατασκευασμένο, είναι συρραφή φράσεων από διάφορα γραπτά του Παπαδιαμάντη». Ποιος το έκανε, καλέ; Και γιατί; Βρίσκω και τις απαντήσεις: κάποιοι που θέλουν να πείσουν τους άλλους να κάτσουν στα σπίτια τους και να δεχτούν ότι ναι, δεν πάμε να εκκλησιαστούμε, ούτε να κοινωνήσουμε κλπ. Σκέφτηκαν, οι κάποιοι, ότι πολλοί θα πουν «Ε, αφού το λέει ο Παπαδιαμάντης, άνθρωπος του Θεού, κοσμοκαλόγερος, ο Άγιος των Ελληνικών Γραμμάτων, έτσι πρέπει να κάνουμε, να μείνουμε μακριά απ’ τους ναούς!» Ο υπογράφων την ανακοίνωση συνιστά να μην πλανηθούμε και να μη διακινούμε αυτό το κείμενο. Μένω άναυδη. Μα, πάνω στον Παπαδιαμάντη; Τσαντίζομαι. Μετά, σκέπτομαι ότι όλο αυτό μου άφησε ένα τεράστιο κέρδος: το 99 σελίδων διήγημα του ξεχωριστού Σκιαθίτη. Γι αυτό…
- Θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι από το κείμενο. Διαβάστε πώς περιγράφει ο Παπαδιαμάντης τη στιγμή που η θειά-Σκεύω έμαθε ότι ο γιος της, εικοσάχρονος ναυτικός που ταξιδεύει, έχει κολλήσει χολέρα. «Εκράτησε το μέτωπόν της με τας δύο χείρας διά να μην εκραγή, τους κροτάφους της διά να μη ραγισθούν, την καρδίαν της διά να μη σταματήση. Εδοκίμασε να κάμη το σημείον του Σταυρού, και η χειρ της η δεξιά ήτο μολυβδίνη. Εδοκίμασε να είπη το «Κύριε Ιησού Χριστέ», και η γλώσσα της δεν εγύριζε, και τα χείλη της δεν εκινούντο, μόνον η έννοια της προσευχής εσχηματίζετο ευτυχώς εις τον νούν της. Είτα αφήκεν αίφνης μίαν κραυγήν, και ήρχισαν να τρέχωσι ποταμός τα δάκρυά της.» Πόσο ωραίο! Κρίμα, δεν έχουμε χώρο να σας πω όλη την ιστορία.
- Καθαρίζω μέσα μου τα κάλπικα κάποιων και βρίσκω την αλήθεια εκείνης της Σκεύως. Μαζί της είμαι, με «την καρδίαν» μας να τρέμει για τα παιδιά μας.
- Χαιρετώ όλους εσάς, τους φίλους μου.
- Γράφει η Μαρίνα Αντωνάτου
Follow us:
