Από τα πιο σημαντικά κομμάτια της χριστιανικής εκκλησίας είναι ο παρακλητικός κανόνας του δεκαπενταύγουστου, αφιερωμένος στην Παναγία μας. Το αριστούργημα αυτό το έφτιαξε ο αυτοκράτορας Νικαίας Θεόδωρος Β’ Λάσκαρης (1222-1258), ο οποίος στο τέλος έγινε μοναχός και ονομάστηκε Θεοδόσιος.
Δεν υπάρχει Χριστιανός ορθόδοξος που να μην την επικαλείται σε όλες τις δυσκολίες της ζωής του και έτσι είναι. Γιατί αν από το ένα μέρος, μετρήσουμε τα δάκρυα της ζωής μας και από το άλλο τη χαρά μας, θα δούμε ότι τα δάκρυα πλεονάζουν.
Η χαρά, λίγες φορές κατοικεί μέσα μας. Τη διώχνουν οι θλίψεις και τα βάσανα. Τη διώχνουν τα πάθη μας. Μέρα νύχτα η χαρά είναι το κυνηγημένο πουλί της ζωής μας.
Στεναχωριόμαστε διότι χάνουμε χρήματα, μεγαλεία και δεν χαιρόμαστε γι’ αυτά που έχουμε. Είναι αλήθεια ότι τα μεγαλεία έρχονται και παρέρχονται. Όλα τα πλούτη, όσο φανταχτερά και να είναι, είναι φθαρτά και ως άνθη μαραίνονται» που ψάλλουν στις εξόδιες ακολουθίες. Που είναι η δόξα του κροίσου; Του Καίσαρα ή των βασιλιάδων; Όλα εξανεμίζονται και χάνονται.
Το πάθος της επίδειξης και της μεγαλομανίας, είναι υποκατάστατα της δόξας. Το πάθος του πλούτου είναι υποκατάστατο του χαμένου παραδείσου. Το πάθος της γνώσης είναι υποκατάστατο της αλήθειας. Γενικά, όλα τα πάθη είναι υποκατάστατα κάποιου μεγάλου μας πόθου. Η Παναγία μας όμως, αν τρέξουμε σ’ αυτή, θα μας λυτρώσει από τα μίση, την έχθρα, από τα παράπονα στο θεό.
Θα μας λυτρώσει από τον αφόρητο πόνο για το χαμό αγαπημένου προσώπου, διότι είναι κι εκείνη μάνα και ξέρει από δάκρυα.
Όταν ζητάμε να μας δώσει δύναμη, μας τη δίνει και μας παρηγορεί. Ως μάνα, ξέρει καλά τον πόνο της μάνας. Ως φτωχή, ξέρει καλά τι θα πει φτώχεια. Ως συκοφαντημένη, ξέρει καλά τι θα πει συκοφαντία και διωγμός.
Έτσι λοιπόν, τα προβλήματά μας και τις απελπισίες, ας τις εναποθέσουμε σε εκείνη για να μας βοηθήσει στη δύσκολη πορεία της ζωής.
Ντίνα Σ. Μήτσου
Follow us:
