Όταν το παρελθόν μιλάει με το παρόν
Ένας δρόμος μια γειτονιά, πράγματα, αισθήματα, συναισθήματα γεμάτα χρώματα και αρώματα. Όλα αυτά συνθέτουν έναν πίνακα γεμάτο νοσταλγία, μνήμες και βιώματα που ξυπνούν την ωραία κοιμωμένη που έχω μέσα μου και με κάνουν να ψάχνω στις τριανταφυλλιές της μνήμης μου να βρω ότι αγάπησα, ότι με πόνεσε και έκλαψα.
Έτσι πήρα τον δρόμο πάνω στον οποίο χαράχτηκαν οι ΑΞΙΕΣ που έχω γράψει και έχουν αφήσει τα χνάρια τους στον τόπο που περπάτησαν και ομόρφυναν με την παρουσία τους. Η πηγή της μνημοσύνης που πίνουμε ευλαβικά νερό μας φέρνει μπροστά μας εικόνες και πρόσωπα αγαπημένα. Έτσι ξαφνικά εμφανίστηκε στην πόρτα της μνήμης μου ένα πρόσωπο. Στέκομαι, τον γυροφέρνω, τον μελετάω και με χαρά καταλήγω.
Γεώργιος Μερεντίτης, συγχωριανός, γείτονας, πατέρας και προπαντός αγαπημένος. Τον θυμάμαι να παλεύει για το καλό του χωριού με το δικό του τρόπο αν και δεν είχε ιδιαίτερες γνώσεις καθώς ήταν αγράμματος. Όμως όταν κάποιο πρόβλημα έπεφτε στην αντίληψη του εκείνος θα πήγαινε στον νομάρχη, στον δήμαρχο, στον βουλευτή να το αναφέρει και να παρακαλέσει για την επίλυση του. Στο χωριό ήταν αλληλέγγυος σε όλα. Σε θλιβερά γεγονότα πρώτος να βοηθήσει, να πονέσει, να κλάψει με αληθινό τρόπο. Στις χαρές πάλι πρώτος χαιρότανε, σε αρραβώνες, γάμους, βαπτίσεις και γλένταγε με την ψυχή του.
Ο Γεώργιος Μερεντίτης ήταν πατέρας τεσσάρων παιδιών και με μια καταπληκτική γυναίκα βίωνε τα πέτρινα χρόνια της εποχής του. Με φτώχεια και στερήσεις μεγάλωσε τα παιδιά του και συνέχιζε όρθιος το δρόμο του γνήσιου, καθημερινού, λαϊκού πολιτισμού. Διότι πολιτισμός είναι όταν στερείς από τα παιδιά σου ένα πιάτο φαγητό για να το δώσεις στον ξένο και οδοιπόρο που βρέθηκε μπροστά σου.
Ήταν δίκαιος αλλά και όταν έφταιγε ζήταγε συγνώμη όπως την εννοούσε εκείνος. Με την φωνή του έδινε ζωή στο χωριό. Έφυγε όμως άδικα στα 58 του χρόνια από ατύχημα. Τον έκλαψα όπως τον πατέρα μου γιατί μεγαλώσαμε με τα παιδιά του στην ίδια αυλή.
Αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια από τον θάνατο του, θεώρησα πως έπρεπε να γράψω λίγες γραμμές ως πνευματικό μνημόσυνο στην μνήμη του γιατί δεν τον ξέχασα ποτέ και θεωρώ αυτή την ομολογία υποχρέωση για την απλότητα του και την μεγαλοσύνη του που έκρυβε. Γι’ αυτόν τον λόγο του αφιερώνω έναν στίχο που νομίζω ότι του ταίριαζε:
‘’Περπάτησα όλο το βουνό
και στην κορφή του βγήκα
μα την πηγή να πιώ νερό
στα χαμηλά την βρήκα’’
Και κλείνω όπως άρχισα, ότι οι θύμησες είναι ο μυστικός μας κόσμος, ο προσωπικός και απαραβίαστος που μόνο εμείς όταν θέλουμε ανοίγουμε την μυστική πόρτα του μυαλού μας και ξεπηδούν εικόνες και πρόσωπα αγαπημένα.
