- Φοβάμαι. Όχι, είναι λίγο. Τρέμω. Θα ήθελα να μην ακούω, να μη βλέπω, να
μη μαθαίνω τι γίνεται, ιδέα να μην έχω για το τι πρόκειται να κάνουν…
Μπορώ, όμως; Μάλλον όχι. Δεν μ’αρέσει, αλλά πρέπει να ξέρω. Δεν θέλω,
αλλά πρέπει να ξέρω. Κι ας μην μπορώ να κάνω κάτι. Κάθε απλός άνθρωπος
είναι ανίσχυρος μπροστά στον πόλεμο, έτσι και σ’ αυτόν που ξεκίνησε πριν
μερικές μόνο μέρες και που ξέφυγε και που πάει ν’ απλωθεί, μέχρι πού άραγε;
Χωρίς απάντηση ή με μία τρομερή βεβαιότητα. Διαδηλώνουν στη μακρινή
Ν.Υόρκη, στο οικείο μου Λονδίνο, στο αγαπημένο μου Παρίσι. Φωνάζουν για
ειρήνευση, καταδικάζουν το Ισραήλ, καταγγέλλουν γενοκτονία των
Παλαιστινίων. Στον Ο.Η.Ε. βγάζουν ψήφισμα για ανθρωπιστική εκεχειρία, ο
Ρώσος πρόεδρος μιλάει λες και δεν είναι αυτός που ρημάζει την Ουκρανία
κοντά δύο χρόνια τώρα, στην Τουρκία ανεμίζουν κόκκινες σημαίες μίσους
προς Ισραήλ, Αμερικανούς, προς όλη την Ευρώπη, προς εμάς τους Ρωμιούς
… Τι θα γίνει; Δεν μπορούμε να πούμε ούτε καν το γνωστό «Ένας Θεός
ξέρει», είναι πολλοί που ανακατεύονται. Να πούμε «Ο Θεός να βάλει το χέρι
του»; Να το βάλει. Όχι στη σκανδάλη όμως. - Διστάζω, αλλά θα το πω: μαυρίζω τόσο απ’ όλη αυτή τη φρίκη στις ειδήσεις
που μου έρχεται κάποια στιγμή να φωνάξω στους παρουσιαστές: «Βρε,
παιδιά! Πείτε κάτι για τον Κασσελάκη, να γελάσουμε λίγο!» – Δεν ξέρω πώς
θα το κρίνετε. Εγώ σας το εξομολογήθηκα, εσείς μην το πείτε σε κανέναν,
έτσι; - Αναζητώ κάτι να με γλυκάνει. Ναι, εκτός από τα σοκολατάκια. Την ίδια
γεύση αφήνουν κι εκείνα τα τριανταφυλλιά του Οκτωβρίου, που ομορφαίνουν
τη φύση, κάθε χρόνο. Φέτος… - Αλλάζω τρόπο. Δεν παίρνω πλέον τα βουνά για να μαζέψω κυκλάμινα.
Κατεβαίνω στον κήπο και τα βρίσκω γύρω-γύρω στον κορμό του πεύκου. Τα
φέραμε από μακρυά, φύτρωσαν κι άνθισαν κοντά μας. Τα κοιτάζω και τα
βλέπω… αλήθεια, όπως το έγραψε ο Ρίτσος, «Αν τα τηράξεις μια φορά, θα
σου χαμογελάσουν»; Έτσι, ακριβώς. Μου χαμογελάνε. Εγώ; Ευτυχώ, σαν να
συναντώ έναν αγαπημένο. - Συνδυάζω το χρώμα με την εικόνα του κ.Καρύδη, προ ημερών. Ο
ηλικιωμένος καθηγητής εμφανίστηκε με ροζ σακάκι και φαρδιά εμπριμέ
γραβάτα. Η αβάσταχτη λατρεία της πολυχρωμίας… - Λυπάμαι που πέθανε ο Χρόνης Αηδονίδης, 95χρονος Θρακιώτης, τεράστια
προσωπικότητα στον χώρο της δημοτικής μας μουσικής. Αισθάνομαι τυχερή
που τον είδα και τον άκουσα από κοντά, πριν χρόνια, καλεσμένο στην «Εστία
Μητέρας» στη Λιβαδειά. Θυμάμαι το νανούρισμα «Έλα, ύπνε, πάρ’ το, σε
μετάξι απάνω βάλ’ το, σιγά…» – Έτσι ας κοιμάται πια, σε μετάξι απάνω, ο
γλυκύτατος των τραγουδιών μας. - Συμμετέχω ολόψυχα στον εορτασμό της 28 ης Οκτωβρίου 1940, τιμώντας τον
ηρωικό και νικηφόρο αγώνα στρατού και λαού που υπερασπίστηκαν την
πατρίδα από τον Ιταλό φασίστα εισβολέα. Δεν είναι μελό, είναι η Ιστορία μας. - Χαιρετώ όλους εσάς, τους φίλους μου.
