– Γλυτώνω έξοδα και τρεξίματα. Και Δήμαρχος και Περιφερειάρχης βγήκαν με
την πρώτη, από την περασμένη Κυριακή. Όχι ότι δεν θα πηγαίναμε ξανά, αν
χρειαζόταν, παρά τη φασαρία και την κούραση του πήγαινε-έλα στη
Β.Εύβοια. Οι εκλογές είναι δημοκρατική λειτουργία όπου οι πολίτες οφείλουν
να συμμετέχουν. Το δικαίωμα του εκλέγειν έχει κερδηθεί με αγώνες. Δεν το
πετάμε έτσι, τουλάχιστον όχι χωρίς σοβαρό λόγο. Υπάρχουν αρκετοί. Για τις
συγκεκριμένες αυτοδιοικητικές εκλογές, οι αναλυτές και οι σχολιαστές
αναφέρουν διαφόρους. Να πω κι εγώ έναν;
-Ερμηνεύω την αποχή από τη θέση του απλού πολίτη. Πάντα υπάρχουν
κάποιοι που δεν πάνε να ψηφίσουν. Άλλοι επειδή δεν μπορούν, άλλοι επειδή
δεν θέλουν. Είναι και η αποχή δικαίωμα και δείχνει κάτι. Όμως, αποχή που
αγγίζει το 70% φανερώνει έναν πολύ σοβαρό λόγο: βαθύτατη απογοήτευση
απ’ όλους τους πολιτικούς που διεκδικούν την ψήφο του καθενός μας. Ο
πολίτης δεν θέλει κανέναν, δεν εκτιμά κανέναν, δεν πιστεύει κανέναν.
Αρνείται να συμμετέχει. Πώς να το φωνάξει; Δεν πάει να ψηφίσει κανέναν.
Δικαίωμα.
– Ταλαντεύομαι: είναι για γέλια, για κλάματα ή για σιχτίρισμα; Τους είπαν πως
αποκτούν κύρος όταν μιλούν στην καθαρεύουσα; Μπορεί, αλλά ποια; Να λένε
«Ο κ. Δήμαρχος εξήλθε από το παραβάν»; Τι να πω; Μόλις το άκουσα,
εξήλθα από τα ιμάτιά μου!
– Δυναμώνω τον ήχο στην τηλεόραση. Νικητήριες φωνές σε μία ενθουσιώδη
συγκέντρωση. Τι λένε; «Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. – είν’ εδώ – ενωμένο – δυνατό!»
Σύνθημα από τα παλιά, σκέπτομαι, εκείνα τα παλιά, αλλά όχι ξεχασμένα.
Μέσα στα νέα των τελευταίων εβδομάδων με τα καινούργια πρόσωπα και
πράγματα… ήρθε η νίκη του κ.Χ.Δούκα στον Δήμο Αθηναίων να ξεσηκώσει
πάλι τους ευτυχείς της ιστορικής πράσινης παράταξης. Εξηγείται απλά: ο νέος
είναι ωραίος, αλλά ο παλιός είναι αλλιώς!
– Σημειώνω τη χαρά του ΣΥΡΙΖΑ για τ’ αποτελέσματα των εκλογών. Αχ, τι
ωραία! Αχ, ελάτε να γίνουμε το ένα μας! Ο Πρόεδρος Κασσελάκης δήλωσε τι
είναι, δηλώνει και τι θέλει. Εντάξει, καλέ! Καταλάβαμε.
– Κλείνω τα μάτια. Πώς κάνουν τα παιδάκια όταν φοβούνται; Έτσι νομίζουν
ότι γλυτώνουν απ’ αυτό που τα τρομάζει. Κι εγώ γι’ αυτό τα κλείνω. Είμαι
έντρομη. Δεν είμαι όμως παιδί για να πιστεύω ότι έτσι θα γλυτώσω από τα
φοβερά που βλέπω. Ο πόλεμος που έχει ξεσπάσει στο Ισραήλ και στη λωρίδα
της Γάζας είναι εκεί, μας απειλεί όλους. Οι εχθροπραξίες σωριάζουν νεκρούς,
πενθούμε όλοι. Δεν θέλω να το βλέπω όλο αυτό, καρέ-καρέ, λεπτό προς
λεπτό, όπως περήφανα ανακοινώνουν τα δελτία: «Δείτε, κυρίες και κύριοι,
δείτε τι έχουμε ετοιμάσει για σας από τις εμπόλεμες περιοχές». Κλείνω τα
μάτια. Από φρίκη. Σαν τα παιδάκια, πονώντας για όλα εκείνα τα παιδάκια,
στον μακρινό τους τόπο που τον αισθάνομαι τόσο κοντά!
– Χαιρετώ όλους εσάς, τους φίλους μου.
