Όταν ανεβαίνεις για το χωριό του Αγίου Γεωργίου θα δεις στο έμπα του
χωριού, ένα τείχος μεσαιωνικής μορφής, το οποίο είναι αντίγραφο του
παλαιού τείχους που δεσπόζει αριστερά της Αρχαίας Κορώνειας.
Με το πέρασμα του χρόνου, από τη ζωή των ανθρώπων αυτό που μένει
είναι η ιστορία και ο θρύλος. Η ιστορία, αδιάψευστη μαρτυρία και ο
θρύλος ως απόηχος περασμένων που έθρεψαν τις γενιές του
παρελθόντος και είναι ο κρίκος που συνδέει το χθες με το σήμερα.
Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την περιέργεια για όσα έγιναν πριν
από μας. Μια κρυφή επιθυμία μας κάνει να ψάχνουμε την ιστορία των
αρχαίων προγόνων και το τι σημάδεψαν πάνω στη γη και τη ζωή. Η
αρχαία Κορώνεια έχει την ιστορία και το θρύλο της, τα οποία
ανταμώνονται πάνω σ’ ένα λόφο.
Δεν μπορείς να πας εκεί και να μην σκεφτείς ότι πριν από 2.500 χρόνια
υπήρχε μεγάλος πολιτισμός. Εκεί έγιναν μάχες, νίκες, ήττες, δόξες και
μεγαλεία. Όσο αδιάφορος επισκέπτης κι αν είσαι, δεν θα μπορέσεις να
κρατήσεις την καρδιά σου ασυγκίνητη. Η σκέψη και μόνο ότι περπατάς
σε μια νεκρόπολη, θα αυξήσει τους παλμούς της.
Στοχάζεσαι τα περασμένα και προσπαθείς να αναστήσεις μέσα από τις
ειρηνοφόρες ελιές, τον τεράστιο πολιτισμό της. Συλλογιέσαι αυτούς
που σ’ αυτή τη γη έζησαν ως άνθρωποι με ελπίδες και όνειρα, με
αγωνία και δάκρυα. Με χαρές, αγάπες και γιορτάσια.
Ο χώρος, όπως είπα, καλλιεργείται. Υπάρχουν όμως διάσπαρτα
ευρήματα, που μπορεί κάποιος να τα επισκεφτεί και να μεταφερθεί
νοερά στην εποχή εκείνη. Επίσης μπορούν να πάνε και τα σχολεία και
να είναι τα παιδιά βέβαια πως εκεί που αρχίζει η αρχαία Κορώνεια,
υπάρχει μια βρύση αιώνων. Εκεί ξεδίψασαν γενιές και γενιές μέχρι
σήμερα. Εκεί κάθεται η ιστορία με ξέπλεκα μαλλιά και σκισμένα πέπλα,
ατημέλητη και αγνοημένη.
Κλείνοντας, θέλω να πω πως αυτό το χωριό δεν πρέπει να πέσει στον
καιάδα της πολιτιστικής λήθης.
Το έχω γράψει και το έχω πει πολλές φορές, ότι πρέπει στο κάθε χωριό
της περιοχής μας, να υπάρχουν άνθρωποι που να γράφουν την τοπική
ιστορία του τόπου τους. Έτσι, τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας δεν θα
χαθούν ποτέ ψάχνοντας τις ρίζες τους.
Ντίνα Σ. Μήτσου
Follow us:
