Κυκλοφορώ και …

 Στρογγυλεύω την εικόνα, μια που αναφερόμαστε σε βραχιόλια. Όχι εκείνα
της Γερακίνας που βροντούσαν όταν περπατούσε περήφανα πηγαίνοντας προς
τη βρύση «για νερό κρύο να φέρει» κλπ ωραία και αγνά βουκολικά, του
βουνού και της στάνης, όχι. Τα βραχιόλια των ημερών είναι των Βρυξελλών
και των Παρισίων, αθόρυβα και διακριτικά. Δεν τα φοράς, σου τα φοράνε.
Δεν κινάς για πουθενά, σε κρατάνε υπό απόλυτο έλεγχο. Βραχιόλια
ηλεκτρονικά, βαριά σαν σίδερο, σαν της φυλακής τα σίδερα κι ας είσαι απ’
έξω. Γι’ αυτό τα λένε με το υποκοριστικό τους, βραχιολάκια. Ε, πιο απαλό
ακούγεται. Ακούγεται μάλιστα όλο και περισσότερο, το έχετε παρατηρήσει;
Μόδα έγινε. Η Εύα Καϊλή φορούσε το δικό της κάτι μήνες. Κι όταν την είδαμε
χωρίς αυτό, καταχαρούμενη, είδαμε να περνάνε ένα ίδιο στον
καταστενοχωρημένο Νικολά Σαρκοζί, πρώην Πρόεδρο της Γαλλίας, μεγάλο
και τρανό στα πολιτικά πράγματα της Ευρώπης. Τι να πούμε; Συμβαίνουν και
στις καλύτερες οικογένειες… Μόνο που όποιος έχει στο χέρι τέτοιο
βραχιολάκι, δεν γίνεται τραγούδι, βούκινο γίνεται. Γερακίνα, μόνο μία!
Οφείλω να ομολογήσω ότι εντυπωσιάστηκα. Σε συνέντευξή του (9 Μαΐου,
στο MEGA) ο κ.Τσίπρας είχε πει: «Μπήκα πολύ νωρίς στην πολιτική, ελπίζω
κι εύχομαι και να φύγω νωρίς». Αυτό το παιδί πια! Πανέξυπνο! Μόνο πότε θα
πεθάνει δεν ξέρει! Λοιπόν, τα 49 είναι μια χαρά ηλικία για αποχώρηση. Χθες-
προχθές, βέβαια, δεν είπε ότι θα φύγει, αλίμονο… Όταν, όμως, το σκεφτεί, να
ξέρει ότι τον συνοδεύουν οι ευχές εκατομμυρίων πολιτών αυτής της χώρας,
μαζί και πολλών δικών του, της παρέας, που ανυπομονούν. Είπε ότι το
εύχεται. Μαζί σου, Αλέξη!
 Φαντάζομαι ότι διαβάσατε την ανακοίνωση του Αρχιεπισκόπου μας. Έβαλε
στη θέση τους όλους τους ασεβείς που βλέπουν την Εκκλησία να κρυφο-
στηρίζει το κόμμα «ΝΙΚΗ» και τα λοιπά και άλλα πολλά. Στο πλαίσιο της
ελεύθερης γνώμης, ο καθένας μπορεί να πει ό,τι θέλει πάνω σ’ αυτά ή να μην
πει τίποτα εννοώντας πολλά. Προσωπικά, θα χρησιμοποιήσω τις λέξεις «Ως
εδώ.» Ο κ.Ιερώνυμος τις διάλεξε για να κλείσει το θέμα, με οργή. Εμένα μου
αρέσουν και για άνοιγμα σ’ ένα οργισμένο «Ουδέν σχόλιον». Και ο νοών…
Αυτό.
Μπαϊλντίζω! Ε, ναι, τούρκικο, τι να κάνω, αυτό ταιριάζει. Μας μπούκωσαν
μέχρι αηδίας με τις εκλογές στην γείτονα, μήνες τώρα, κάθε μέρα, πολλές
φορές την ημέρα. Τελικά, κέρδισε ο κ.Ερντογάν, σάρωσε. Sus, τώρα, sus!
Τούρκικο κι αυτό, σημαίνει «Σκασμός!» – το βρήκα στα λεξικά του
διαδικτύου. Sus, πια! Μας φτάνουν τα δικά μας!
 Περιμένω τον Ιούνιο κι εύχομαι να ’ναι για όλους μας καλός και γλυκός και
καλοκαιρινός. Θέλω να έρθει φορώντας άσπρο πουκάμισο.
 Χαιρετώ όλους εσάς, τους φίλους μου.