Κυκλοφορώ και …

– Εκτιμώ την κίνηση Ανδρουλάκη που αναστάτωσε τους πολιτικούς κύκλους,
τόσο κοντά πλέον στις εκλογές. Μάλιστα, μπράβο του! Είπε ξεκάθαρα ότι με
το (ελπίζει διψήφιο) ποσοστό του ΠΑΣΟΚ θα στηρίξει μόνο μία κυβέρνηση
χωρίς Μητσοτάκη ή Τσίπρα για Πρωθυπουργό. Θέλει ένα πολιτικό πρόσωπο
με αξία αλλά χωρίς σκιές από άσκηση εξουσίας που οι εκλογείς έχουν
δοκιμάσει και θα αποδοκιμάσουν. Αν κάποιος βγει αυτοδύναμος, δεν υπάρχει
θέμα. Αν όχι, λέει ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, και του ζητηθεί η συνεργασία
του, θα τη δώσει μόνο μ’ αυτή την προϋπόθεση. Πολιτική κίνηση, με ρίσκο,
καθαρή. Μ’ αρέσει.
– Τραγουδώ και χαίρομαι, πάντα μ’ αρέσει να τραγουδώ. Αυτή τη φορά, στις
21 Μαρτίου, ήταν στην Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών, για την Παγκόσμια
Ημέρα Ποίησης. Φανταστείτε με!
– Χαίρομαι, επίσης, κάθε χρόνο, τον εορτασμό της 25 ης Μαρτίου. Σαν παιδί του
σχολείου ακόμα, τι να πω; Θα είχα, βέβαια, πολλά να σχολιάσω… π.χ. κάτι
«επισήμους» στην εξέδρα που κοίταζαν τα κινητά τους τηλέφωνα την ώρα της
παρέλασης… αλλά, όχι, δεν θέλω, χρονιάρα μέρα. Η γιορτή είναι αληθινή για
όποιον συγκινείται. Αυτό.
– Συγκινούμαι και με την κίνηση του κ.Κουτσούμπα. Δεν λογάριασε κόπο
(συνήθως λέμε και έξοδα, αλλά εδώ δεν ταιριάζει) προκειμένου να βοηθήσει
τον αντικαπιταλιστικό αγώνα (αυτό ταιριάζει, το κολλάει παντού ο ίδιος) των
Γάλλων. Παρίσι, αχ, Παρίσι, στον αναβρασμό κατά του Μακρόν που θέλει να
πάει τα όρια συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64. Ακούς εκεί! Το έμαθε ο
Γραμματέας του Κ.Κ. μας εδώ κι είπε να πάει να πολεμήσει στο πλευρό των
αδικημένων εκεί. Τότε που εδώ τα καλόπαιδα της συριζοπαρέας ανέβασαν το
όριο στα 67, είχε κάνει τίποτα – μια πορεία, ένα συλλαλητήριο, κάτι; Όχι,
νομίζω. Μπορεί και να μην το είχε μάθει, ξέρω κι εγώ; Ενώ τώρα, στη Γαλλία,
το λένε κάθε μέρα στην τηλεόραση. Άντε να πάμε, φασαρία γίνεται, ωραία θα
περάσουμε. Monsieur Koutsoumbas, μια που πήγατε με φόρα, δώστε κι από
μένα αγωνιστικούς χαιρετισμούς στο αγαπημένο μου Παρίσι. Mille merci!
(«Ευχαριστώ» σημαίνει, αλλά να μη δείξω και λίγο τα γαλλικά μου; Σίγουρα
είναι καλύτερα απ’ τα δικά του!)
– Αποχαιρετώ έναν φίλο χρόνων και είναι για πάντα. Για πάντα πια, ο
Παναγιώτης Κωσταγιάννης θα κοιμάται στην αγκαλιά της δικής του γης στο
Δίστομο, σκεπασμένος με την αγάπη των δικών του. Συλλυπήθηκα τη
γυναίκα του, τη σπουδαία φιλόλογο Γεωργία Κρητικού-Κωσταγιάννη, παλιά
μου συνάδελφο στο Λύκειο και τους τρεις γιους τους, που τους είδα να
μεγαλώνουν στη μικρή μας πόλη των Άσπρων Σπιτιών. Αντίο, Πάνο, με τις
έξυπνες αστείες ιστορίες σου… έτσι γελαστό θα σε θυμάμαι.
– Χαιρετώ όλους εσάς, τους φίλους μου.