Τα τρένα έδιναν ζωή στο μικρό χωριό μας. Τα ρολόγια ήταν ‘’άχρηστα’’, αφού ξέραμε την ώρα για τα δρομολόγια. Ο σταθμός έσφυζε απο ζωή, γιατί στα διάφορα οικήματα έμεναν οι οικογένειες των αρχίεργατών και υπάρχιεργατών, καθώς και οι εργάτες που δούλευαν στις γραμμές με το ‘’βαγονέτο’’ ή την ‘’Τροίζινα’’. Επίσης, έμενε ο σταθμάρχης και ο κλειδούχος του σταθμού. Ήταν ένα εργοτάξιο, μια κυψέλη, που έδινε άλλη διάσταση στο χωριό και αποτελούσε σημείο αναφοράς και για την νεολαία του.
Στο τρένο παίρναμε τις εφημερίδες και ταχυδρομούσαμε τα γράμματα. Όταν ήμασταν παιδιά, πουλούσαμε λουλούδια στους επιβάτες που στα μάτια μας φάνταζαν όλοι πλούσιοι. Το τρένο για μας, τα μικρά παιδιά, είχε κάτι το μαγικό, αφού ερχόταν απο την μεγάλη πολιτεία, την Αθήνα.
Ο σταθμάρχης, που έμενε πάρα πολλά χρόνια στο σταθμό, ήταν ο Ηλίας Χάρος. Άνθρωπος μετρημένος και λογικός, που εκτός απο τα καθήκοντα του στον σταθμό ήταν, ας πούμε, κάτι σαν τον σοφό της εποχής. Ενωτικός, έδινε τις πολύτιμες συμβουλές του και λύσεις σε κάθε ζήτημα.
Τελευταίος κλειδούχος, πριν κλείσει ο σταθμός, ήταν ο Γεώργιος Ντελίκος. Ας είναι η μνήμη τους αιώνια.
Σήμερα στο σταθμό επικρατεί ερημιά, ενώ τα τρένα περνάνε πλεον με μεγάλη ταχύτητα. Άλλες εποχές, καινούργιες τεχνολογίες. Τι πειράζει αν χάθηκε η χαρά της επιβίβασης και η γλυκιά προσμονή του προορισμού;
Αρκεί που κερδίζουμε χρόνο και χρήμα…
Δεν θα αναφερθώ στο τρομερό γεγονός και στα ζωντανά λουλούδια που δεν πρόλαβαν να ανθίσουν διότι πονάω αφάνταστα.
Θα συνεχίζω την αναφορά μου στο σταθμό του χωριού μου που είναι ένα ερείπιο, όλα είναι σπασμένα τα δέντρα έχουν μπλέξει το ένα με το άλλο και ο τόπος είναι σκοτεινός. Με τη γέφυρα που κάνανε ερημώσανε το χωριό αφού πλέον δεν περνάει κανείς απο εκεί.
Θυμάμαι το ηλιοβασίλεμα, όταν με τις φίλες μου καθόμασταν στα παγκάκια του σιδηροδρομικού σταθμού του χωριού μας. Ήταν ένας ήλιος αλλιώτικος, τον κοίταζες κατάματα. Ήταν μια μεγάλη σφαίρα στιλπνή, χρυσή, που άφηνε να χύνεται το φως της πάνω απο τον Ελικώνα ως τον κάμπο της Κωπαίδας με μια χρυσή ομίχλη. Τι αξεπέραστος δημιουργός ζωγράφος πρέπει να ήταν ο νους που συνέθετε πίνακες μεγαλείου!
Ο σταθμός ήταν το σπίτι μας, εκεί μεγαλώσαμε τώρα κυριαρχεί σ΄όλους τους μικρούς σταθμούς η οργή και η ντροπή για όλους αυτούς που θέλουνε να λέγονται υπεύθυνοι χωρίς να είναι και να σκορπούν την ερημιά και το θάνατο. ΝΤΡΟΠΗ
Ντίνα Σ. Μήτσου
Follow us:
