Παράδοση είναι το μελωδικό νανούρισμα της μάνας. Οι θρύλοι του παππού. Τα κάλαντα. Τα χελιδονίσματα. Οι μαντινάδες και τα έθιμα. Οι χοροί , οι στίχοι που συντρόφευαν σε κάθε χαρά. Οι ενδυμασίες, τα κεντήματα, τα δίστιχα, τα παιχνίδια και όσα άλλα είναι μέρος της ζωής του τόπου μας.
Κρατήστε περήφανα στις καρδιές σας αυτό το θησαυρό και παραδώστε τον στις επόμενες γενιές! Έτσι θα ακούσουμε τους παλμούς του τόπου μας ολοζώντανα και δε θα σβήσει στο χάος της παγκοσμιοποίησης.
Παράδοση και Λαογραφία «περπατάνε» αντάμα. Η Λαογραφία περιγράφει τον πολιτισμό, τις συνήθειες και τα έθιμα ενός έθνους. Ελληνική παράδοση εννοούμε το σχήμα παραδίδω-παραλαμβάνω όλα τα στοιχεία που διαμόρφωσαν έναν τρόπο ζωής, ένα ύφος και ήθος ανθρώπων μιας άλλης εποχής.
Η δυνατότητα να γνωρίζουμε από πού προέρχονται τα ήθη και τα έθιμά μας, η γλώσσα μας και οι καθημερινές μας συνήθειες βοηθούν να περπατήσουμε πιο σίγουροι στο μέλλον χωρίς να μπορεί κανείς να αλλοιώσει ή να πληγώσει τη συνείδηση του έθνους μας.
Τα έθιμά μας π.χ της Αποκριάς είναι από τα παλιά έθιμα του τόπου μας και συνδέονται άμεσα με τις αλλαγές της φύσης που παρουσιάζονται αυτήν την περίοδο. Όπως ο μήνας Μάρτιος που δεν λείπει από τη Σαρακοστή και επειδή έχει πολλές αλλαγές στον καιρό λέγανε ότι έχει δύο γυναίκες. Μία όμορφη και μία άσχημη. Όταν κοιμότανε με την όμορφη ο ήλιος έλαμπε. Όταν κοιμότανε με την άσχημη είχε βροχές και χιόνια.
Κάτι άλλο που είχε σχέση με τη Λαογραφία ήτανε η ξενιτιά. Από τα παλιά χρόνια την ξενιτιά την ζυγίζανε με τον θάνατο.
Και αυτό το λέγανε γιατί τότε δεν υπήρχε επικοινωνία. Άντε κανένα γράμμα στους δύο μήνες και αυτό σπάνια. Γι’ αυτό όταν ξεπροβόδιζε η μάνα το γιο της έριχνε στα πόδια του ένα κανάτι νερό που μέσα του είχε φλουρί για μαγιά. Το νερό συμβόλιζε το να κάνει γρήγορα προκοπή και να τρέξει πίσω στην πατρίδα όπως τρέχει το νερό.
Άλλο πάλι, όταν έφευγε το παλικάρι και το συνόδευαν οι συγγενείς του, περνώντας από μονοπάτια με έλατα, εκείνος που έφευγε έπιανε ένα μικρό έλατο και έδενε κόμπο την κορφή του λέγοντας στους δικούς του να προσέχουν τον κόμπο. Αν σε ένα χρόνο δε λυνόταν θα έκανε προκοπή και θα γύριζε πλούσιος. Αν λυνόταν τότε θα πέθαινε στην ξενιτιά έρημος και φτωχός. Γι’ αυτό επικρατεί και σήμερα η φράση «το έδεσε κόμπο» που σημαίνει πολλή σιγουριά. Πάντως όπως και να’χει ο ξενιτεμένος ζει με τη νοσταλγία όσο είναι μακριά από τον τόπο του. Γι’ αυτό και της ξενιτιάς τα τραγούδια είναι σπαρακτικά και ξεχειλίζανε από πόνο.
Όλα βγαλμένα από την καρδιά του λαού που λέει πως όταν ο ξενιτεμένος κάνει άλλη πατρίδα , όταν γυρίσει στη δική του δε θα βρει τίποτα. Ούτε γονείς ούτε φίλους. Εμείς ας ευχηθούμε τα δικά μας τα παιδιά να γυρίσουν γρήγορα κοντά μας.
