2 Μαΐου 2022 Κυκλοφορώ και …
- Προλαβαίνω ίσα-ίσα να πω «Δόξα τω Θεώ» που τελειώσαμε με τους εκδρομείς του Πάσχα, αρχίζω τα «Κύριε ελέησον» που μας τρελαίνουνε με τους εκδρομείς της Πρωτομαγιάς. «Άδειασε η Αθήνα!» – Κόψτε κάτι, καλέ! Ναι, έφυγαν πάρα πολλοί, αλλά έχει τόσους η πρωτεύουσα! Οι κοντινοί μου ήταν όλοι στα σπίτια τους. Αμάν πια με τα στερεότυπά σας! Άδειασε η Αθήνα!
- Έχω και το χειρότερό μου, το πιο εκνευριστικό: αν είναι είδηση ότι έφυγαν οι άνθρωποι για να κάνουν Ανάσταση μακριά απ’ την Αθήνα, είναι είδηση και ότι επέστρεψαν; Δηλαδή, τι θα έκαναν; Εκεί θα καθόντουσαν; Στα χωριά και στα νησιά; Θέλουν δεν θέλουν, θα γυρίσουν στα σπίτια τους, στις δουλειές τους, στα σχολεία των παιδιών τους… Η επιστροφή των εκδρομέων είναι είδηση; Ήμαρτον!
- Έχω και το επετειακό μου, το αγωνιστικό: η μέρα της Πρωτομαγιάς είναι απεργία. Είναι κρίμα να το ξεχνάμε μέσα στα μοσχοβολήματα των αγρών και στις τσίκνες των ταβερνών. Ωραία είναι μία ακόμα αργία, αλλά και μία σκέψη γι’ αυτούς που αγωνίστηκαν για δικαιώματα εργαζομένων, ειδικά τώρα που τα βλέπουμε να κινδυνεύουν και να καταργούνται… Ας συμμετέχουμε και στο νόημα της Πρωτομαγιάς. Όχι μόνο τα κοψίδια, έτσι;
- Υπερασπίζομαι το δικαίωμα των νεκρών που είχαν την ατυχία να πεθάνουν μετά το Πάσχα. Η κηδεία τους είναι σχεδόν χαρούμενη, αφού ακούγεται σχεδόν μόνο το «Χριστός ανέστη». Εντάξει, σαν Χριστιανοί έχουμε χαρεί για τον αναστάντα Ιησού όλων μας, αλλά στην κηδεία όπου έχουμε πάει, συγγενείς και φίλοι, έχουμε μπροστά μας έναν δικό μας πεθαμένο και είμαστε λυπημένοι και κλαίμε. Γιατί να μην ακούγονται όλα εκείνα τα κανονικά που έχουν γραφτεί για την εξόδιο ακολουθία; Γιατί να χάνει ο νεκρός τα επικήδειά του, λόγια και ψαλμωδίες που έχει καθιερώσει η Εκκλησία προς μακαρισμόν και παραμυθίαν; Ούτε καν το «Δεύτε τελευταίον ασπασμόν» ακούμε. Κάποια ανθρώπινη απόφαση είναι που μ’ αφήνει σκεπτική. Ελπίζω να μη με παρεξηγήσει κανείς. Ο Κύριος, πάντως, σίγουρα όχι. Πώς είμαι τόσο βέβαιη; Μα επειδή τον ξέρω και με ξέρει.
- Βλέπω την τιμή κι αναρωτιέμαι:1,62 πήγαν τ’ αυγά που σας έλεγα προ ημερών ότι δεν είχαν ακριβήνει. Τι διάολο, τα μάτιασα;
- Μνημονεύω τους ποιητές με τις απριλιάτικες αναχωρήσεις. Κωνσταντίνος Καβάφης και Μαρία Πολυδούρη. Στις 29 Απριλίου του 1933 εκείνος και του 1930 εκείνη, έφυγαν από τη ζωή αφήνοντάς μας την ψυχή τους στα ποιήματά τους που δεν θα πεθάνουν ποτέ. «Η Ιθάκη δεν σε γέλασε.» έγραψε ο Αλεξανδρινός. Και η Μαρία «Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.»
- Εύχομαι καλό μήνα!
- Χαιρετώ όλους εσάς, τους φίλους μου
Γράφει η Μαρίνα Αντωνάτου
Follow us:
