Δεν ξέρω αν θα πάψει ποτέ η γη να ποτίζεται με ανθρώπινο αίμα γιατί δεν ξέρω αν θα πνιγούν σε αυτό οι φονιάδες, φτάνει να τους συμφέρει το μακελειό. Το μακελειό του πολέμου δεν ξεκινάει ποτέ αν δεν “συμφέρει” τους φονιάδες. Αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση σε κάθε άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται. Μα μέχρι τότε ο πλανήτης θα θρηνεί τα σκοτωμένα παιδιά του.
Ενάντια στη ζωή της ανθρωπότητας και ενάντια στον ανθρώπινο πολιτισμό, ετοιμάστηκε πάλι με ψυχρό υπολογισμό το απαίσιο κακούργημα στην Ουκρανία. Τα “μεγάλα μυαλά” που κρατούν τη ζωή μας στα ματωμένα χέρια τους και τα σημάδια των καιρών, μας δείχνουν πως θέλουν να κάνουν τη γη ένα απέραντο σφαγείο.
Δεν κρύβεται πια το μαχαίρι των δολοφόνων. Έπεσαν οι μάσκες της ψευτιάς. Τώρα μιλάνε ανοιχτά και ξέσκεπα για τον πόλεμο. Τον εξυμνούν, και στα μεγάλα πολεμικά εργοστάσια χύνεται το ατσάλι που θα θερίσει την ανθρώπινη σάρκα. Οι ετοιμασίες δεν σταματούν ποτέ για να φτιαχτούν καινούρια όπλα για τους λαούς και τις γενοκτονίες. Τα δάκρυα των χαροκαμένων μανάδων δεν σταματούν, καθώς χάνουν τα παιδιά τους σε ένα παρανοϊκό πόλεμο που προκαλεί τον ξεριζωμό και τον φριχτό δρόμο της προσφυγιάς, η οποία ξεχύθηκε σαν κόκκινος ματωμένος σίφουνας, πάνω από τις πόλεις και τα χωριά. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί οι άνθρωποι φεύγουν από τη γη τους με ένα σάκο, στον οποίο έβαλαν μέσα τα όνειρα της ζωής τους, της μέριμνας και της καθημερινότητας και όλα όσα θέλει ένας άνθρωπος για να ζήσει ήρεμα; Τι φταίνε τα μωρά παιδιά που κρύβουν τα προσωπάκια τους με τα μικρά τους χεράκια για να μην βλέπουν τη συμφορά;
Οι καρδούλες τους λαβώνονται από τα φονικά όπλα των εχθρών και με σβησμένο βλέμμα ρωτάνε, “Γιατί μας σκοτώνετε, σε τι φταίξαμε; Ακόμη δεν γνωρίσαμε την ομορφιά της ζωής. Δεν προλάβαμε να ανθίσουμε, γιατί μας ξεριζώνετε; Γιατί βάζετε φωτιά στη γη μας; Γιατί κλέψατε το γέλιο μας και τη χαρά μας; Γιατί σκοτώνετε τους γονείς μας; Θεέ μου γιατί;
Ντίνα Σ. Μήτσου
Follow us:
