21 Φεβρ. 2022 Κυκλοφορώ και …
- Προτιμώ κάτι άλλο. Ας μιλήσουμε για κάτι άλλο, τι λέτε; Ένα βήμα πριν την εισβολή των Ρώσων, ακούω στις ειδήσεις. Δεν είναι μακριά η Ουκρανία… κανείς δεν θα μείνει έξω απ’ τις καταστροφικές συνέπειες ενός πολέμου. Αύριο, ίσως και νωρίτερα, μπορεί να συμβούν τρομερά πράγματα. Όσο προλαβαίνουμε, ας μιλήσουμε για κάτι άλλο, ναι. Για τέχνη, θέλετε;
- Απαντώ σε φίλες αναγνώστριες που με ρωτούν αν μ’ αρέσουν οι μεταφορές στην τηλεόραση λογοτεχνικών έργων γνωστών συγγραφέων. Λοιπόν, σπανίως. Σπανίως μου αρέσουν. Επειδή οι διασκευές ξεπερνούν τα όρια, επειδή η υπόθεση παίρνει ξεχείλωμα μέχρις αηδίας, επειδή η εποχή δεν αποδίδεται με την προσοχή που απαιτείται, επειδή οι επιλογές των ηθοποιών δεν είναι επιτυχημένες κ.α. Αν δεν ξέρω το έργο, μπορεί να μην παρατηρήσω διάφορα. Όταν, όμως, έχω διαβάσει το κείμενο… δεν μπορώ ν’ ανεχτώ τίποτα αταίριαστο. Δεν είμαι εγώ δύσκολη, εκείνοι που αναλαμβάνουν διασκευές και σκηνοθεσίες θα έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικοί. Έχω παραδείγματα.
- Αρνούμαι στην κ. Ζιώγα το δικαίωμα να βάλει τον Κερκυραίο αγρότη του 1906 να λέει: «Για τη Χρυσαυγή μιλάμε. Μία έκανε ο Θεός. Μετά έσπασε το καλούπι» – Δεν γράφει τέτοια λόγια ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης στο διήγημα «Αγάπη παράνομη». Το καλούπι! Ανεπίτρεπτο, κυρία σεναριογράφε, εντελώς ανεπίτρεπτο!
- Αναρωτιέμαι πώς ο κ.Μανουσάκης διάλεξε την (μια χαρά κατά τα άλλα) ηθοποιό για τον ρόλο της θειας-Σκεύως, στο διήγημα «Βαρδιάνος στα σπόρκα». Η ηρωΐδα είναι μία γυναίκα που ντύνεται άντρας για να προσληφθεί στις βάρκες κλπ. Ο Παπαδιαμάντης την περιγράφει: «Γραία», «Κοντή», «Το γερόντιον είχε ρυτίδας εις το πρόσωπον και ήτο σπανόν», «Αυτός μοιάζει σαν γριά ζαρωμένη». Η κ.Λουϊζίδου, 50άρα, ψηλή, νταρντάνα, αφράτη και φεγγαροπρόσωπη, δεν κάνει, απλώς δεν ταιριάζει. Ο σκηνοθέτης δεν διάβασε προσεχτικά το διήγημα; Λάθος του. Το διάβασε, αλλά αγνόησε τον Παπαδιαμάντη; Ιεροσυλία!
- Θεωρώ περιττό να προσθέσω ότι δεν παρακολούθησα δεύτερο επεισόδιο, κι απ’ τις δύο σειρές.
- Διαπιστώνω μία ευκολία να ξεχνάει κάποιος που λέει πως αγαπάει. Οι ταχύτητες της εποχής έφεραν άλλες ρυθμίσεις και στα αισθήματα του Homo electronicus; Σε τραγούδι με όμορφη μουσική ακούω: «Τι να θυμηθώ απ’ τα μάτια σου / που ’χω να τα δω έναν μήνα;» – Έναν μήνα μόνο χωρίς οπτική επαφή και δυσκολεύεται να θυμηθεί τα μάτια της αγάπης του; Αυτό δεν το λες έρωτα. Βάλε ένα χρόνο, δύο, τρία και… και… και να μην ξεχνιούνται τα μάτια! Το λένε τα παλιά τραγούδια. Σήμερα, ποιος αντέχει τέτοια; Μόνο για επετειακούς Βαλεντίνους…
- Ευχαριστώ, αν διαβάσατε ως το τέλος τα σημερινά μου αν-επίκαιρα.
- Χαιρετώ όλους εσάς, τους φίλους μου.
Γράφει η Μαρίνα Αντωνάτου
Follow us:
