Το ποίημα αυτό, είναι από το αναγνωστικό της πέμπτης δημοτικού του 1946. Ένα βιβλίο μαγικό, που τα έχει όλα. Έχει Ελλάδα, έχει Χριστό, έχει αξίες, έχει φιλοξενία. Και ήτανε τότε που οι κουρασμένες αγρότισσες αλλάζανε φαγητά με τις γειτόνισσες. Τώρα αλλάξαν όλα…
Χαρείτε το, είναι του Γεωργίου Αθάνα
Όλοι μας γνωριζόμαστε από ανήλικα παιδιά˙
με το μικρό του τ’ όνομα ο ένας τον άλλον κράζει.
Στα μυστικά μας δεν μπορεί να βάλουμε κλειδιά,
ξέρει ο καθένας στ’ αλλουνού τα μάτια να διαβάζη.
Σαν όπως τα τρεχούμενα μοιράζουμε νερά
και τα σπαρτά ποτίζουμε καθείς με την αράδα,
έτσι τις μοιραζόμαστε και θλίψη και χαρά,
για βρέχει σ’ όλο το χωριό, για σ’ όλο είναι λιακάδα!
Γάμος; Αστράφτει από χαρά και γέλιο το χωριό
κι αντιλαλεί το νυφικό τραγούδια πέρα ως πέρα.
Θάνατος; Όλοι θλιβεροί˙ κι απ’ το καμπαναριό
κατάμαυρο η καμπάνα μας τον βάφει τον αγέρα.
Διάπλατα τις εξώπορτες η καλωσύνη ανοί
και στο παλάτι του τρανού και στου φτωχού την τρούπα˙
κι όποιος περάση κι όποιος μπη, γιορτή – καθημερνή,
θα βρη στρωμένο καναπέ, θα βρη γλυκό στην κούπα.
Χώρια απ’ τις έγνοιες της ζωής, τους χάρους τους πικρούς,
μεσ’ στις καρδιές μας έχουμε παντοτινόν Απρίλη,
κι όσες τσουκνίδες βγαίνουνε μονάχες στους αγρούς,
εκεί ξεμοναχιάζονται πνιχτές στο χαμομήλι…
Ντίνα Σ. Μήτσου
Follow us:
