“ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΣΟΥ”

 

Στον κήπο σου που σμίγουνε τ’ αηδόνια,  

στην ξώπορτα που ανθίζει μια μηλιά, 

νεράιδες σου  κρεμάσανε λαμπιόνια 

ν’ αστράφτουν τα χρυσά σου τα μαλλιά. 

 

Στης νύχτας τη μαγεία, στα τραγούδια, 

διστάζω, όμως πρέπει να στο πω, 

αυτό που ψιθυρίζουν τ’ αγγελούδια, 

την άδολη τη λέξη: σ’ αγαπώ. 

 

Το όνειρο το σήκωσες στ’ αστέρια, 

με μέθυσες μ’ ατίθασο κρασί, 

μα κάποτε τελειώνουν τα νυχτέρια 

σαν πέσει το σκοτάδι το δασύ. 

 

Κοιτάζω τις παλιές φωτογραφίες, 

κι ο πόνος στο περβάζι μου κισσός 

κι ακόμα ψάχνω να ‘βρω τις αιτίες 

που απόμεινε ο έρωτας μισός… 

 

Περνάει ο καιρός μα δεν αλλάζει 

στη μνήμη που δε σβήνει τα παλιά, 

κοιμάμαι και ξυπνώ μες στο χαλάζι, 

στ’ αγιάζι που πεθαίνουν τα πουλιά,…

                 ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΜΠΙΜΗΣ