- Βηματίζω προς την ελευθερία.
- Παίρνω τη δόση μου. Την πρώτη.
- Εμβολιάζομαι!
- Περιγράφω την ιστορία στο Κέντρο «Προμηθέας», εκεί με είχαν καλέσει. Πριν τις 8 το πρωί, χώρος για παρκάρισμα πουθενά, στην είσοδο καμιά 10ριά άτομα, στην αίθουσα αναμονής καμιά 100σταριά, οι δύο υπάλληλοι στην πόρτα προς τα ιατρεία ίσα που φαίνονται και καθόλου δεν ακούγονται. Για να καταλάβεις αν είναι η σειρά σου να περάσεις, πρέπει να πας πολύ κοντά τους, οπότε… ούτε στο μισό μέτρο ο ένας απ’ τον άλλο! Πολλοί έδειχναν σαστισμένοι, άλλοι ανήσυχοι για το ραντεβού τους, ένας έξαλλος τους έβαλε τις φωνές…Εγώ; Εμένα μ’ έπιασε το διδασκαλικό μου, ζήτησα από τον υπεύθυνο να έρθει πιο έξω και να μιλήσει πιο δυνατά και να εξηγήσει το σύστημα και τον κανονισμό. Κάτι έγινε. Αραιώσαμε λίγο και περιμέναμε να περάσουμε, σε ομάδες των 10. Από την κυλιόμενη σκάλα και μετά, όλα κύλησαν εξαιρετικά. Ησυχία, σειρά, επαρκές και ευγενέστατο προσωπικό, αστραφτερή καθαριότητα, μία ευδιάθετη κυρία που με υποδέχτηκε, όλα τέλεια!
- Πονάω; Ούτε τόσο δα! Δεν ένιωσα τίποτα. Κι επειδή δεν μπορούσα και να βλέπω ψηλά στο μπράτσο μου, φτάνω να αναρωτηθώ αν μου έκανε πράγματι ένεση! Αν μάλιστα δεν έχω και κανένα σύμπτωμα αύριο-μεθαύριο… θα το πιστέψω!
- Θέλω να σας πω και πόσο χάρηκα βλέποντας την τεράστια φωτογραφία μου, στον χώρο του εμβολιαστικού κέντρου. Ε, ναι, μετά την περσινή τηλεοπτική παρουσία μου, να με πάλι με τις πέρλες μου, τη ροζ ζακέτα μου, το ροζ χαμόγελό μου… Ανυπομονώ να με ξαναδώ, όταν θα πάω για τη δεύτερη δόση του εμβολίου. Για να πάρω κι εγώ το αίσθημα της εμπιστοσύνης και της ελπίδας που εκπέμπουν όλες οι φωτογραφίες στον χώρο, αυτό ήταν και ο σκοπός της φωτογράφισης. Έβαλαν στο κέντρο κάπου δέκα φωτογραφίες, μία είναι δική μου. Να μη χαίρομαι;
- Μπουκώνομαι πια από τα καταιγιστικά, απίστευτα και βρωμερά που ακατάσχετα πλέον καταγγέλλουν διάφορα πρόσωπα εναντίον άλλων, όπου άλλοι μπαίνουν για να κρίνουν και να δικάσουν, άλλοι σαν εισαγγελείς, άλλοι σαν κουτσομπόληδες, άλλοι σαν πολιτικοί σπεκουλαδόροι κι άλλοι σαν τσιράκια τους, μέσω ανακοινώσεων, διαδηλώσεων και σκέτων δηλώσεων, μέσω σιχαμένων εντύπων της κλειδαρότρυπας, μ’ εκείνα «Τα ξέραμε, αλλά…» όλων, εκείνα τα «Κι εγώ…» άλλων. Είναι υπερβολικά πολλά πλέον, γι αυτό γράφω ότι μας μπουκώνουν. Τι λέω; Τίποτα. Όταν μας αναγουλιάζει το φαΐ, δεν μιλάμε. Το φτύνουμε.
- Τιμώ το ’21: Αρχίζοντας με το «Η ώρα ήλθεν, ω Άνδρες Έλληνες!», τελειώνοντας με το «Εις τα όπλα λοιπόν φίλοι, η Πατρίς μας προσκαλεί!» και την υπογραφή του Αλέξανδρου Υψηλάντη ξεκίνησε στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας η Επανάσταση. Ήταν 24 Φεβρουαρίου 1821.
- Χαιρετώ όλους εσάς, τους φίλους μου.
Γράφει η Μαρίνα Αντωνάτου
Follow us:
