2 Νοεμβ. 2020 Κυκλοφορώ και …
- Φημίζομαι για τη μνήμη μου, γενικώς. Αυτή τη φορά, όμως, δεν! Αδυνατώ να τα συγκρατήσω. Για τα μέτρα, λέω. Τα καινούργια, αυτά που ανακοινώθηκαν για τον Νοέμβριο. Πέρα από τις λεπτομέρειες, είναι πλέον και τα χρώματα, αυτά στον χάρτη, που ήταν για λίγο τέσσερα και τώρα έγιναν μόνο δύο… κι αυτά όχι σταθερά… πόσα να συγκρατήσει κανείς; Έπειτα, λέω, για ποιο λόγο να προσπαθώ να τα θυμάμαι όλα αυτά; Με μία κίνηση στο κινητό, κινούμαι σύμφωνα με τους κανόνες. Και κρατάω τη μνήμη μου για άλλα. Δόξα τω Θεώ, έχω υπέροχα πράγματα να θυμάμαι, όλα όσα έχω ζήσει και θέλω να θυμάμαι. Αυτά που ζούμε τώρα, εύχομαι να μπορέσουμε να τα ξεχάσουμε. Κάποια στιγμή.
- Δράττομαι της ευκαιρίας – αφού ανέφερα μια μελλοντική καλή προοπτική – και σας λέω ότι έχω ήδη αρχίσει πρόβες για την παράσταση που ετοιμάζουμε. Για πότε; Για όποτε! Τον επόμενο Ιούνιο, γιατί όχι; Στη θεατρική μας ομάδα είμαστε πια φίλοι που συναντιόμαστε για να ονειρευτούμε. Ε, ναι, εκτός από τον κορονο-ιό, υπάρχει και η ψυχή μας!
- Ποτίζω αυτή την ψυχή, τη δική μου, διαβάζοντας. Κι επειδή είμαι άνθρωπος που μοιράζεται το καλό, σας στέλνω κάτι που θα σας αρέσει. Πού το ξέρω; Αφού διαβάζετε αυτά τα εβδομαδιαία κείμενα, δεν σημαίνει και ότι σας αρέσουν αυτά που γράφω; Πιστεύω πως ναι. Γι αυτό, παρακαλώ, δείτε αυτό: “ Δεν επιτρέπεται να λύνουμε αυτά που μας έδεσαν με τη θαλπωρή. Ό,τι κάποτε ήρθε και μας βρήκε κι άξιζε, πρέπει με κάθε θυσία να το συντηρούμε. Η ζωή είναι μικρή, είναι δύσκολη και στραπατσαρισμένη κι οι αληθινοί δεσμοί είναι δωρεές ακριβές που δεν επιτρέπεται να περιφρονούμε.” (Μ.Βαμβουνάκη, Τανγκό μες στον καθρέφτη) – Πάντα είχα μια παρόμοια σκέψη. Τώρα που γερνώ, είναι πεποίθηση.
- Περνάω δύσκολα την ώρα των ειδήσεων, προχθές. Δεν έφτανε η ταραχή από το νέο του σεισμού στη Σάμο, είχα και τους απίθανους τύπους που μας πληροφορούσαν ότι κτίρια “κατεδαφίστηκαν” και άλλα έχουν υποστεί “βλάβες”! Και χθες βράδυ, είπαν: “Δάκρυα στην κηδεία των δύο παιδιών” ! Λάθος λέξεις, στην γλώσσα και στα αισθήματα. Λυπόμαστε για τα κτίρια που κατέρρευσαν και για τα άλλα που πάθανε ζημιές. Όσο για την κοπελίτσα και το παλικαράκι που έχασαν τη ζωή τους, θρήνος υπάρχει, χαζά παιδιά του δελτίου, θρήνος! Και οδυρμός, κι απίστευτος πόνος! Τα είχα χάσει μ’ αυτά που άκουγα. Σε ποιο κανάλι ήταν; Δεν θυμάμαι, κι ας φημίζομαι!
- Εύχομαι καλόν τον Νοέμβριο, δηλ. χωρίς αρρώστιες. Κατά τα άλλα…
- Χαιρετώ όλους εσάς, τους φίλους μου.
Γράφει η Μαρίνα Αντωνάτου
Follow us:
