Όλα εκείνα που λογαριάσαμε
τις ώρες της μεγάλης μας αγρύπνιας
ήταν εξαίσια!
Σαν τους αρχαίους χειρώνακτες,
πέτρα την πέτρα χτίσαμε το όνειρο…
Στην κοσμοχαλασιά των ιδεών,
στο ξεθεμελίωμα των οραμάτων
αψηφήσαμε το δριμύ πόνο
κι εκεί, πίσω από τα κλειστά παράθυρα,
σύντροφοι μιας ναυαγισμένης ελπίδας,
είπαμε μόνοι το τραγούδι μας…
Κι ύστερα ο διωγμός κι η σιωπή…
Κατάμαυρα μαντίλια της θλίψης,
παρθενικοί αποχαιρετισμοί,…
σε ποιον ουρανό να ακουμπήσουμε
τα χέρια μας όταν συντρίβονται βάναυσα
οι σταλακτίτες της αυγής;
Οι μυλόπετρες της νύχτας
αλέθουν μια πικρή ανάμνηση,
το χέρι που μας πονά, ρίχνει ξανά το δίχτυ
κι οι πόρτες της οδύνης μας ορθάνοιχτες…
Μια δυσδιάκριτη γραμμή θλίψης
και απόγνωσης
μας κρατάει μακριά από του ήλιου φως.
Σκοτεινή και υπεροπτική ειμαρμένη!
Ωστόσο, ήταν όμορφα όλα αυτά που χτίσαμε
στην άμμο εκείνο τον αδίστακτο καιρό!
*στον πατέρα μου,
ταπεινό κι άξιο εργάτη,…
Γράφει ο Γιώργος Μπίμης
Follow us:
