21 Σεπτ. 2020 Κυκλοφορώ και…
- Χρησιμοποιώ κι εγώ μία έκφραση που συνηθίζουν οι νέοι όταν θέλουν να τονίσουν ότι κάτι αγγίζει ή ξεπερνάει το άκρον άωτον. Λένε “ Πιο…. πεθαίνεις!” π.χ. πιο πολύ, πιο χάλια, πιο έρωτας… τέτοια. Ήρθε η στιγμή να πιστέψω ότι καμία άλλη έκφραση δεν θα ταίριαζε περισσότερο για να χαρακτηρίσω τον κύριο που μιλούσε προχθές στη συμπρωτεύουσα και είπε: “Φοβάμαι ότι δεν είναι μόνο η Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης που λείπει φέτος από την πόλη…” (στο 1:22 του video). Η Διεθνή Έκθεση! Η Διεθνή! Λες τώρα ή δεν λες “Πιο αγράμματος, πεθαίνεις”; Όχι εκείνος, εννοείται! Ο Αλέξης ούτε που κατάλαβε τι είπε. Εγώ που το άκουσα κόντεψα να πεθάνω. Θυμήθηκα, όμως, τα μύρια όσα παρόμοια έχω ακούσει από τον κ. Τσίπρα και μ’ έπιασαν τα γέλια. Το προτιμώ.
- Αποφεύγω τα στερεότυπα που ακούμε στα δελτία ειδήσεων αυτές τις μέρες, μετά τη φοβερή κακοκαιρία στη χώρα που στοίχισε ακόμα και ζωές. Βιβλική καταστροφή, οργή Θεού, κατακλυσμός, σπάνιο φαινόμενο… Με καλύπτει περισσότερο ο όρος “κλιματική αλλαγή”. Χρόνια ακούμε γι αυτήν, η επιστημονική κοινότητα έχει πει και λέει πολλά. Δυστυχώς, τη βλέπουμε πια παντού στον πλανήτη, όλο και πιο συχνά. Πόσα δεινά θα φέρει ακόμα;
- Παρακολουθώ και τα νέα, τα κακά νέα, για την πανδημία στις άλλες χώρες του κόσμου. Όλοι όσοι έχουμε δικούς μας μακριά διπλά ανησυχούμε. Έτσι δεν είναι, μαμάδες και γιαγιάδες σαν εμένα;
- Δυσκολεύομαι, είναι αλήθεια, αλλά το παλεύω. Προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα θετικά. Θετικές σκέψεις, αυτό δεν συνιστούν ψυχίατροι και ψυχολόγοι; Έχουν γίνει κι αυτοί στις μέρες μας καθημερινοί συμβουλάτορες για τα θέματα της πνευματικής μας υγείας. Πολύτιμα τα όσα λένε, ποιος λέει όχι; “Θετικά”, λοιπόν! Πάμε;
- Διαλέγω μια ποιητική προσέγγιση γι αυτή την ανάγκη επικράτησης του θετικού πάνω στο αρνητικό: “Το Όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του Ναι”, έγραψε ο Λουδοβίκος των Ανωγείων. Το λατρεύω.
- Αισθάνομαι ότι δεν θέλω να γράψω άλλα στενόχωρα σήμερα. Παράξενο, σίγουρα, αλλά αληθινό, είναι κάτι σαν ανάμνηση ελπίδας που ψάχνει δρόμο για να ξανάρθει στο φως, σαν να έχω στην καρδιά ένα μικρό πουλί που κελαηδάει. Λέω να κρατηθώ απ’ αυτό, σαν από σανίδα σωτηρίας στη μαυρίλα. Είναι ωραίο να περιμένεις τη χαρά. Πολύ ωραίο. Πιο ωραίο, πεθαίνεις!
- Χαιρετώ όλους εσάς, τους φίλους μου.
Γράφει η Μαρίνα Αντωνάτου
Follow us:
