Η ιστορία μας να αρχίσει …
Καλή σας μέρα,
Ξεκινάω το σημερινό μου κείμενο με ακούσματα και βιώματα για ανθρώπους που έχουν φύγει από τη ζωή. Αλλά και οι αναμνήσεις τούτη τη φορά ξύπνησαν μέσα μου χωρίς να τις προσκαλέσω. Έτσι τις μάζεψα μία μία και τις άπλωσα μπροστά στο χαρτί, όπως άπλωνε η μάνα μου το χαμομήλι του Μαγιού.
Και τι δεν θυμήθηκα σ ’αυτό το περιβόλι της θύμησης. Από τις ομορφιές της φύσης κατάνυξη μπροστά στην τελειότητα της πλάσης και δέος γι το μυστήριο του κόσμου που αλλάζει με ταχύτητα. Σεβασμό προς το θείο και πίστη στις ηθικές αξίες. Καημός για τα παιδικά χρόνια και βοήθεια σε όσους έχουν ανάγκη. Και να τα υλικά με τα οποία ζυμώθηκε και πλάστηκε το σημερινό μου κείμενο, που έχει σκοπό να τραβήξει έστω για λίγο την προσοχή σας, όσο κρατάει η ανάγνωση, από το φοβερό κλίμα της εποχής που ζούμε και της αδράνειας του σεβασμού προς όλους.
Πρώτη φορά θα αναφερθώ σε δύο αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μου και ελπίζω να μην παρεξηγηθώ. Τα πρόσωπα αυτά είναι ο παππούς μου, Ηλίας Αθ Παπαλάμπρος και ο πατέρας μου Γεώργιος Η. Παπαλάμπρος. Ο παππούς μου ήτανε από τον Άγιο Γεώργιο από πολυμελή οικογένεια, ωραίος στην εποχή του και τσολιάς στα ανάκτορα. Παντρεύτηκε την αρχοντοπούλα, Κωνσταντίνα Γκάγκαρη, κόρη του Γεώργιου Γκάγκαρη και της μικρασιάτισας Μαρίας το γένος Γαλή και αδερφή του Βασιλείου Γ. Γκάγκαρη, οικογένεια πλούσια, με καλή ποιότητα ζωής.
Έτσι λοιπόν, ο Ηλίας Παπαλάμπρος κατέβηκε στις Αλαλκομενές ως σώγαμπρος. Απέκτησε με την Κωνσταντίνα τρία παιδιά, την Μαρία, την Ασήμω και τον Γιώργο τον πατέρα μου. Εγώ θυμάμαι τον παππού μου, έναν άνθρωπο με καλοσύνη και χωρατά. Ήτανε ο Ξένιος Ζεύς, διότι δεν άφηνε να περάσει ξένος που να μην τον φιλοξενήσει. Ήτανε πολύ κοινωνικός και δεν είχε εχθρούς, διότι όπως γράφω και πιο πάνω, ήτανε αλληλέγγυος στους φτωχούς και μάλιστα έκανε δωρεά το οικόπεδο που είναι χτισμένο το δημοτικό σχολείο του χωριού. Είχε στο σπίτι του ένα προσφυγόπουλο που είχε έρθει ασυνόδευτο το 1922 και μαζί με τον κουνιάδο του Βασίλη Γκάγκαρη, το μεγαλώσανε και το προστάτευαν.
Υπηρέτησε το χωριό ως πρόεδρος κοινότητας. Μικρό κορίτσι εγώ θυμάμαι τα διδάγματα του και τα παραδείγματα του. Μου εξηγούσε με το δικό του τρόπο τι σημαίνει συναναστροφή, τι σημαίνει να έχεις φίλους και πλησίασμα ανθρώπου στον άνθρωπο. Εκείνος μου έμαθε πρώτος τις αξίες της ζωής. Μάντευε τον καιρό από τα ζώα και τα πουλιά. Εγώ τον ρωτούσα γιατί την νύχτα πέφτει το φεγγάρι στο πηγάδι και ήθελα να το πιάσει με τον κουβά και να μου το δώσει. Οπότε ένα βράδυ με πήρε από το χέρι και πήγαμε στο πηγάδι του χωριού. Το φεγγάρι καθρεπτιζόταν στο νερό, «λοιπόν μου λέει, είσαι έτοιμη; Άνοιξε τις χούφτες σου να το πιάσεις», και ρίχνει τον κουβά στο νερό που ταράχτηκε και χάθηκε η εικόνα του φεγγαριού. Το έκανε δύο τρείς φορές για να μου δείξει να μην κυνηγώ άπιαστα πράγματα.
Συνεχίζεται…
Ντίνα Σ. Μήτσου
