Μια παρέα παιδιών των πρώτων τάξεων του Δημοτικού Σχολείου επισκέφθηκε το Μουσείο Θυμάτων Ναζισμού Διστόμου ενα αυγουστιάτικο πρωινό- ημέρες κορονοϊού, με όλα τα μέτρα προστασίας.
Ο Σίμος, η Μάρη, η Χριστίνα και η μικρότερη Δήμητρα βρίσκονται στο Δίστομο Βοιωτίας, στο χωριό της καταγωγής τους για διακοπές. Περνούν ξέγνοιαστες μέρες στο παλιό πέτρινο σπίτι στα ριζά του λοφου Κούκκου, πίσω από τον Άγιο Νικόλαο.
Ήρθαν με τους γονείς τους στο Μουσείο για να γνωρίσουν την ιστορία του τόπου τους. Τη δύσκολη και τραυματική ιστορία του τόπου τους, που την προσέγισαν μέσα από την ιστορία και τα βιώματα ενός άλλου κοριτσιού της ηλικίας τους, που κι αυτό τα καλοκαίρια του Μεσοπολέμου ερχόταν από την Αθήνα στο Δίστομο.
Μέχρι το καλοκαίρι του 1940. Πριν τους χειμώνες της Κατοχής και των ναζιστικών εγκλημάτων.
Τα παιδιά θέλησαν να αποδώσουν στην Κάτω Πλατεία- τον τόπο που τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής επέλεξαν να φωτογραφηθούν στις 10 Ιουνίου 1944 για λόγους προπαγάνδας- τα χαμένα της χρώματα.
Να αποδώσουν στην Πλατεία την ειρήνη και το ουράνιο τόξο. Να χαρίσουν την Πλατεία, χωρίς στρατιώτες, στα παιδιά.
Να ξαναδώσουν στον αιωνόβιο πλάτανο το πράσινο φύλλωμά του.
Να ξαναφέρουν το καλοκαίρι πίσω.
Κι ο στρατιώτης; Ήθελε να γίνει φίλος;
Τα φυλλα Α4 στο πάτωμα,, οι μπογιες τα μολύβια, η αφηγηση, η φαντασία…Τα παιδια ταξίδεψαν μέσα από την βιωματική προσέγγιση της Ιστορίας… Και αποτύπωσαν έτσι το <<ταξιδι>> αυτό- με εικόνες και λέξεις :
– <<Ένα μωρό που τρώει ζελεδάκι. Κι ένας άνθρωπος που τρώει μαλλί της γριάς. Κι ένα ροζ μυρμήγκι>>.
– <<Ο πλάτανος να ‘χει σχήμα καρδιάς. Και να ΄ναι τρεις φίλοι>>.
– <<Το σπίτι της ειρήνης. Γιατί είναι πολύχρωμο>>.
– <<Όλοι έγιναν φίλοι. Κι ένας στρατιώτης ήθελε να γίνει φίλος>>.
Μια άλλη <<ξενάγηση>> παιδιών σε ένα Μουσείο που θέλει και προσπαθεί μέσα από βιωματικές δράσεις, ανάλογα με τη ηλικία των επισκεπτων, να προσεγγίσει αυτο που λεει ο τίτλος του: Μουσείο Θυμάτων Ναζισμού Διστόμου…Και τα καταφέρνει…
– <<Έχω κάνει όλο το χωριό ειρηνικό και χαρούμενο, τα παιδιά παίζουν όλα στην Πλατεία, έχω και το σχολείο. Έχω γράψει στον τοίχο να είμαστε όλοι χαμογελαστοί.>>._
Λ.ΔΗΜΑΚΑΣ
