Πετάγομαι ξαφνικά από τον ύπνο μου αλαφιασμένη. Η καρδιά μου χτυπάει έτοιμη να σπάσει. Προσπαθώ να καταλάβω και να βάλω τη σκέψη μου σε κάποια τάξη, οπότε διακρίνω τον κρότο της εξάτμισης ενός δικύκλου, που καθώς απομακρύνεται σκορπά τον τρόμο σε όλη την κατά τα άλλα ήσυχη γειτονιά σαν ένας κινούμενος εφιάλτης.
Νέα παιδιά και προκαλούν την ταραχή και τον τρόμο, αφού συναγωνίζονται ποιος θα έχει την πιο βροντερή εξάτμιση!! Για να παρέμβουν με τον πιο εκκωφαντικό πάταγο στις πιο ήρεμες στιγμές της επικοινωνίας με φίλους και συνομιλίες με αγαπημένα πρόσωπα ή στο ρεμβασμό της φύσης χωρίς σεβασμό στην ώρα. Θα μου πείτε είναι παιδιά είναι, δεν μπορείς να τα πειθαρχήσεις. Μαγεύονται με τη φασαρία που προκαλούν και εδώ τελειώνει το θέμα,
Χτυπάει το τηλέφωνο και πριν απαντήσω ακούω έναν πετεινό να μου λέει πρώτος καλημέρα. Στο τηλέφωνο ήταν ο αδερφός μου και με γύρισε πίσω κάτι χρόνια με το λάλημα του πετεινού. Ήταν τότε που λαλούσε το πρωί, το μεσημέρι και το απόγευμα. Ο πετεινός είναι το ρολόι της φύσης χωρίς μπαταρία. Τυχερός ο αδερφός μου που έχει ένα καθαρό κοτέτσι στο βάθος του κήπου και τον ξυπνάει ο πετεινός και όχι το κινητό του.
Θεέ μου, πόσο άλλαξε η ζωή μας! Στα χωριά τώρα δεν υπάρχουν τα ζώα, διότι πληρώνουν το βαρύ τίμημα της εξέλιξης και στριμωγμένα ασφυκτιούν μακριά από το φυσικό τους περιβάλλον τρώγοντας τροφές ακατάλληλες για πάχυνση και απόδοση και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό για την υγεία μας.
Ξεκίνησα με την ηχορύπανση και έφτασα στον πετεινό, που είναι ευλογημένος από τα φύση. Μακάρι να πληθύνουν οι μελωδοί της φύσης και της ώρας. Μακάρι τα δίκυκλα να κινούνται κανονικά και χρήσιμα για να μπορούν οι άνθρωποι να βρουν λίγη ηρεμία και τα νέα παιδιά να μάθουν τι σημαίνει η λέξη σεβασμός.
Ντίνα Μήτσου
