Όταν ήμασταν μικρά παιδιά, οκτώ έως δώδεκα χρονών γύρω στο 1952, ζούσαμε στο χωριό μας το Ζερίκι. Υπήρχε μεγάλη ανέχεια. Τα παιδιά ήταν ιδιαίτερα σκληρά και φιλονικούσαν συχνά για τον πιο ασήμαντο λόγο. Πολλές φορές πιανόντουσαν στα χέρια.
Οι πιο δυνατοί διεκδικούσαν πράγματα που δεν τους ανήκαν, προβάλλοντας τη δύναμή τους και όχι το δίκαιο. Θυμάμαι χαρακτηριστικούς διαλόγους που ήταν συνηθισμένοι:
“Είμαι δυνατότερος και θα σου πάρω αυτό που γουστάρω”, έλεγε ο Άρης στον αδύναμο Πέτρο. Και ο Πέτρος απαντούσε:
“Ναι, αλλά εγώ θα φωνάξω τον μεγαλύτερο αδερφό μου και θα είμαστε δυνατότεροι”.
“Ε και εγώ τότε θα φωνάξω τα τρία μου αδέρφια και θα σας νικήσουμε”, απαντούσε ο Άρης.
Πέτρος: “Ε τότε θα φέρω τον πατέρα μου με το δίκαννο και θα τσακιστείτε να κρυφτείτε”.
Άρης: “Ρε συ, έχω θείο ταγματάρχη που υπηρετεί στα τανκς και θα του πω να φέρει μερικά να σας κάνουμε σκόνη”.
Πέτρο: “Δε θα προλάβετε ρε, ο θείος μου είναι πιλότος και θα έρθει με το αεροπλάνο, θα σας ρίξει δύο βόμβες και θα γίνετε αλοιφή και εσείς και τα τανκς”.
Κι έτσι η δύναμη εναλλάσσονταν, πηγαίνοντας πότε στον έναν και πότε στον άλλον. Η αντιπαράθεση και η επίδειξη δύναμης δεν είχε τέλος.
Εκεί παραδίπλα, ο γέρο Δήμος κάτω απ’ τον ίσκιο μιας μουριάς κάπνιζε το στριφτό του τσιγάρο και με ένα ελαφρύ μειδίαμα άκουγε με ενδιαφέρον τον αφελή παιδικό διάλογο. Όταν τελείωσαν παρενέβη:
“Παιδιά μου να σας πω εγώ ποιος είναι ο πιο δυνατός;”
“Πες μας” του απάντησαν τα δυο παιδιά με μια φωνή, νομίζοντας ο καθένας ότι θα υποστήριζε την δική του άποψη.
“Παιδιά μου ο δυνατότερος είναι ο πιο δίκαιος, ο πιο καλός, ο πιο μορφωμένος, αυτός που κάνει ό,τι μπορεί για να αποφύγει τον καυγά. Που δεν βασίζεται στη δύναμή του και δεν επωφελείται από την αδυναμία του άλλου. Η αγάπη και η καλοσύνη είναι τα πιο μεγάλα όπλα.”
Μα να, περνούσαν από εκεί δυο σκυλιά, ένα μικρό αδύνατο και ένα μεγαλόσωμο. Ο Γερο Δήμος τους πέταξε το κολατσιό του σε δυο σημεία. Όρμηξε το μεγάλο με μια μπουκιά έφαγε το δικό του και επιτέθηκε στο μικρό σκυλί. Το τραυμάτισε και έφαγε και το δικό του μερίδιο.
“Βλέπετε παιδιά μου;” είπε ο Γερο Δήμος. “Αυτή είναι η διαφορά μας από τα ζώα. Οι άνθρωποι έχουν συναισθήματα, ευαισθησία, λογική και δικαιοσύνη. Πώς θέλετε λοιπόν να ζήσετε; Σαν άνθρωποι ή σαν ζώα;”
Ο Πέτρος πήρε μια γλυκιά έκφραση, τα λόγια του γερο Δήμου τον άγγιξαν και λυπήθηκε που είχε παρασυρθεί στην ανόητη αντιπαράθεση δυνάμεων με τον Άρη.
Ο Άρης έξυσε το κεφάλι του νευρικά με κάποιο μορφασμό αποδοκιμασίας. Η άποψη του γερο Δήμου δεν του πολυάρεσε, όμως και τον προβλημάτισε. Έχει όμως καιρό να σκεφτεί. Το χωράφι της ψυχής του κάπως άνυδρο, με το ψιλόβροχο των λόγων του μπάρμπα Δήμου και τον σπόρο που έριξε, κι αυτό θα καρπίσει. Θα καταλάβει ότι οι άνθρωποι πρέπει να ανταγωνίζονται στον στίβο της αρετής και της αγάπης και σε αυτόν να διαπρέπουν.
Ο προβληματισμός του είναι η αρχή μιας θετικής πορείας στη ζωή του. Στην ψυχή του Άρη άνοιξε μια χαραμάδα και τρύπωσαν τα λόγια του μπαρμπα Δήμου, που σιγά σιγά θα τον κάνουν πλουσιότερο σε συναισθήματα. Θα αρχίσει η ανθοφορία της ψυχής του με τα πολύχρωμα, ευωδιαστά λουλούδια της αγάπης και της ανθρωπιάς. Και τότε δικαίως θα μπορεί να καυχηθεί πως σε αυτόν τον στίβο είναι ο δυνατότερος.
Δημήτρης Αποστόλου
Follow us:
