6 Ιουλ. 2020 Κυκλοφορώ και …
- Καταλαβαίνω πως ήρθε, μόλις βλέπω να παρκάρει έξω από την αυλόπορτά μου το γνωστό αυτοκίνητο. Ο μαστρο-Στέλιος, κοντά στα πενήντα, γελαστός, καλός τεχνίτης – ακριβούτσικος, αλλά τ’ αξίζει – δεν χάνει ευκαιρία να διηγηθεί κάποια αστεία ιστορία και βρίσκει πάντα μια ευκαιρία να μιλήσει για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και τους αγώνες του λαού ενάντια στην εκμετάλλευση από το κεφάλαιο. Τα λέει πολύ ωραία, είναι μέλος του Κ.Κ.Ε. και τα ξέρει όλα αυτά απ’ έξω κι ανακατωτά. Μια πολιτική συζήτηση την έχουμε πάντα. Γι αυτό χαίρομαι όταν έρχεται στο σπίτι μας, με το μεγάλο άσπρο του Toyota Avensis. Αυτό, τώρα, είναι κάτι που πάντα με ξενίζει. Γιατί; Ξέρω κι εγώ; Μάλλον έχω μείνει στα παλιά. Τότε που οι πολιτικές μας θέσεις καθόριζαν και πρακτικές επιλογές π.χ. τι ρούχα φορούσαμε, ποια εφημερίδα διαβάζαμε, πού πηγαίναμε όταν βγαίναμε για φαγητό, σε ποιο σχολείο στέλναμε τα παιδιά μας, με τι αυτοκίνητο κυκλοφορούσαμε…Μάλλον δεν μετράει τίποτε πλέον, σαν ταιριαστό ή αταίριαστο με τα κοινωνικά μας πιστεύω και τις πεποιθήσεις μας. Και στο κάτω-κάτω, για να μην τον αδικώ, ο μαστρο-Στέλιος διαβάζει Ριζοσπάστη. Δεν φτάνει αυτό, ως πολιτικό δηλωτικό; Θα έπρεπε σώνει και καλά να οδηγεί και κανένα παλιο-Lada; Τι λέω κι εγώ, ώρες-ώρες!
- Βάζω βενζίνη στο μικρό και γέρικο κορεάτικο ΚΙΑ μου. Με 305.870 χιλιόμετρα στο κοντέρ, στα 16 χρόνια που το έχω, φαντάζεστε πόσες φορές έχω βάλει βενζίνη; ….. Τόσες! Ε, ακόμα να συνηθίσω την ανάλυση της τιμής, όποτε μου έρθει – όπως χθες – να κοιτάξω την απόδειξη που μου δίνουν στο ταμείο. Γράφει: αξία καυσίμου 9, 27 κι από κάτω: φόροι και δασμοί 20,73. Πώς πρέπει να το λέμε αυτό; «Έβαλα 30 ευρώ βενζίνη»; Όχι. Είναι «Έβαλα κάτι σε βενζίνη και μου έβαλαν τα διπλά και κάτι σε φόρους και δασμούς». Την επόμενη φορά, αυτό θα ζητήσω στον βενζινά μου. Δεν φταίει αυτός, το ξέρω, αλλά κι εγώ πρέπει ν’ ακουμπήσω τη δυσαρέσκειά μου σε κάποιον σχετικό. Είναι ωραίος τύπος, θα γελάσει. Μ’ αρέσει να βλέπω τους ανθρώπους να γελάνε. Κι όταν είναι αγαπημένοι μου… δεν έχω καλύτερο!
- Βεβαιώνομαι πως ήρθε στ’ αλήθεια το καλοκαίρι. Το λένε τραγουδιστά τα τζιτζίκια στα πεύκα του κήπου, ούτε δυό μέτρα απ’ την πολυθρόνα μου. Τι ωραία!
Χαιρετώ όλους εσάς, τους φίλους μου.
Follow us:
