Το στάχυ της φιλίας
Πολλές φορές μου ξεφεύγει το παρόν και ζω στο παρελθόν. Εκεί μόνο ζωντανεύουν γεγονότα, αναμνήσεις και παιδικές φιλίες που κρατούν έως σήμερα και ένιωσα την ανάγκη να γράψω γι αυτό το υπέροχο συναίσθημα της φιλίας.
Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και δεν μπορεί να ζήσει μόνος του. Γνωστούς έχουμε πολλούς, φίλους όμως λίγους και επιλεγμένους. Υπάρχουν φιλίες που άντεξαν στο χρόνο και αυτό είναι σημαντικό.
Είναι οι φίλοι που στις χαρές μας και στα δύσκολα είναι δίπλα μας και κάνουν αυτό που πρέπει. Την φιλία την ευλόγησε ο Χριστός με το περίφημο «φίλοι μου ἐστε» λέγοντας δηλαδή ότι μας θεωρεί όλους φίλους του.
Εδώ και κάποια χρόνια γνωρίζω, μια γυναίκα με προσωπικότητα. Μια γυναίκα που δεν περίμενα να έρθει στη ζωή μου διότι το θεωρούσα ανέφικτο. Η γυναίκα αυτή λέγεται Θέμις Μαυραντή, δημοσιογράφος στο επάγγελμα με μεγάλο έργο στο Μαρούσι.
Δεν θα την ανέφερα καθόλου επειδή είναι άγνωστη στην περιοχή μας αλλά για μένα πολύ σημαντική και θέλω να την ευχαριστήσω δημοσίως. Από μία σύμπτωση λοιπόν και από ένα τηλεφώνημα την γνώρισα.
Πνεύμα ανήσυχο με ζωντάνια και όρεξη να προσφέρει στην γενέθλια γη της έργο και πολιτισμό. Η γραφή της κατανοητή, λιτή αλλά όταν πρέπει καυστική και ουσιώδης για το γενικό καλό. Η Θέμις ήρθε στη ζωή μου να με βοηθήσει ψυχολογικά, ηθικά και να μου δώσει δύναμη να συνεχίζω.
Την ευχαριστώ από καρδιάς, ας την έχει ο Θεός καλά αυτή και την εκλεκτή οικογένεια της. Πρόσφατα εκδόθηκε το βιβλίο της ‘’Kαι … Μαρούσι ειν’ εδώ’’ με την αρωγή του Δήμου Αμαρουσίου. Εύχομαι και πιστεύω το βιβλίο το οποίο μου αφιέρωσε και γράφει για το Μαρούσι για το οποίο αγωνίστηκε, να έχει επιτυχία καθώς είναι αποτέλεσμα μεγάλης έρευνας και κόπου.
Κλείνωντας θέλω να αναφέρω μια ιστορία βγαλμένη από τον λαό.
«Σε ένα χωριό ήταν δύο φίλοι με πολλά παιδιά ο καθένας. Ξαφνικά αρρωσταίνει ένας από τους δύο και η οικογένεια του αρρώστου έφτασε στα πρόθυρα της πείνας.
Στεναχωρημένος ο άλλος πήγε στο χωράφι να θερίσει το σιτάρι και να το μοιραστεί με τον φίλο του. Δυστυχώς όμως η σοδειά δεν ήταν καλή. Σκεφτότανε τι να κάνει για να τον βοηθήσει και τον έπιασαν τα κλάματα. Ένα δάκρυ έσταξε στο χωράφι.
Την στιγμή εκείνη πέρασε ο Χριστός, ‘’μην κλαίς’’ του είπε. ‘’Εκεί που έσταξε το δάκρυ σου θα δεις ένα μεγάλο στάχυ γεμάτο καρπό, θέρισε το και δώστο στο φίλο σου. Να είσαι ευλογημένος που βοηθάς τη φιλία σας ‘’ αυτά είπε και ύστερα χάθηκε. Ο γεωργός έκοψε το στάχυ, το φόρτωσε στο ζώο του και το πήγε στο φίλο του. Το ευλογημένο στάχυ έβγαλε τόση σοδειά που βοήθησαν και άλλους φτωχούς του χωριού».
Ευλογημένη λοιπόν η φιλία όταν είναι αγνη και ιερή.
ΝΤΙΝΑ Σ. ΜΗΤΣΟΥ
Follow us:
