Δέκα χρόνια συμπλήρωσε στον επισκοπικό θρόνο της Βοιωτίας, 24 Ιουνίου 2008, ο Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας Γεώργιος και τα γιόρτασε στην Μονή του Οσίου Λουκά, παρουσία των πνευματικών παιδιών του, συνεργατών, κληρικών, λαϊκών και εθελοντών της Μητρόπολης, τελώντας την Θεία Λειτουργία στο μοναστήρι, όπου διακονούσε επί 26 συναπτά έτη και συγκεκριμένα στο Καθολικό, όπου πριν από δέκα χρόνια χειροτονήθηκε Επίσκοπος.
Ο Μητροπολίτης συγκινημένος ανέφερε ότι το ιστορικό και βυζαντινό Μοναστήρι του Οσίου Λουκά αποτελεί την ξεχωριστή Γαλιλαία του, που αναπαύει, ειρηνεύει και ξεκουράζει κι ευχαρίστησε όλους για την αγάπη τους, παρόντες και απόντες, καθώς και τους «καλοπροαίρετους που δεν έκλεισαν την πόρτα της καρδιάς τους στην αλήθεια και την αγάπη του Θεού και στην καθημερινή προσπάθεια έκφρασης αυτής της αγάπης και της ανθρωπιάς σε κάθε εμπερίστατο συνάνθρωπο».
Ευχαρίστησε επίσης και όλους όσους συμβάλουν στο έργο της Τοπικής Εκκλησίας : «Ό,τι έγινε το κάναμε όλοι μαζί και έδωσε ο Θεός να συνεχίσουμε τα έργα αγάπης που μας κληροδότησε ο πνευματικός μας πατέρας Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος, και νέες δομές να δημιουργηθούν και οι χώροι της Εκκλησίας να συντηρούνται και να εκφράζουν την αύρα της ανοιχτής αγκαλιάς που μπορεί να αγκαλιάζει τον καθένα και όλους μαζί».
Ζήτησε τις προσευχές όλων για την ταπεινότητά του και συγγνώμη από όσους έθλιψε ή πίκρανε και με ιδιαίτερη συγκίνηση αναφέρθηκε στους ανθρώπους που του στάθηκαν στην ζωή του, τους μακαριστούς γονείς του Ευάγγελο και Αντωνίνα, τα αγαπημένα του αδέλφια, τον μακαριστό πνευματικό του πατέρα Μητροπολίτη Χριστουπόλεως Πέτρο, τον μακαριστό αδελφό και φίλο του Μητροπολίτη Ναυπάκτου Νικόδημο, τους αειμνήστους και σεβαστούς γέροντες που γνώρισε στο Μοναστήρι του Οσίου Λουκά και τους μακαριστούς ιερείς της Μητροπόλεώς μας που εκοιμήθησαν, με πρώτο τον π. Δημήτριο, Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο.
Ευχαρίστησε τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο, τον οποίο γνώρισε το 1978 και “ ήταν στην πορεία της ζωής του ο ευεργέτης του, ο προστάτης του, ο πατέρας του και μια παρουσία που πάντα τον στήριζε και τον ενέπνεε”.
Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος στο αρχονταρίκι και την αυλή της Μονής, όπως τότε που ήταν Ηγούμενος, συνομίλησε με όλους τους πιστούς και τους πρόσφερε το καθιερωμένο μοναστηριακό κέρασμα, ευχαριστώντας τους για την αγάπη τους.
