9 Ιουλ. 2018 Κυκλοφορώ και…
- Ξεστήνω το σκηνικό. Όχι μόνη μου, βεβαίως. Είμαστε όλοι όσοι παίξαμε στην παράσταση και όλοι κάτι μαζεύουν, αλλά η ευθύνη είναι δική μου, επικεφαλής της θεατρικής ομάδας βλέπετε… Όταν μένουν μόνο οι σκαλωσιές πάνω στις οποίες είχαν στερεωθεί τα κινητά στοιχεία του σκηνικού, έχουν μείνει δύο τεχνικοί που βοηθούν στο σύνηθες «ράβε-ξήλωνε» των σκηνικών, απαραίτητο σε κάθε παράσταση και μάλιστα υπαίθρια όπου δεν υπάρχει περίπτωση ν’αφήσεις κάτι αμάζευτο. Είχαμε πάρει τα πάντα, όλα όσα είχαμε κουβαλήσει, η δουλειά μου είχε τελειώσει, δεν είμαι υπεύθυνη και για τις σκαλωσιές! Πηγαίνοντας να καληνυχτίσω τους εργάτες – περασμένη η ώρα, η κούρασή τους καταφανής – ακούω τι λένε. Ένας από τους δύο προτείνει ν’αφήσουν τις σκαλωσιές στημένες και να τις πάρει την άλλη μέρα το συνεργείο του Δήμου που κάνει πάντα αποκατάσταση του χώρου μετά από κάθε εκδήλωση. Ο άλλος εργάτης διαφωνεί. Δεν ξέρουμε, λέει, τι ώρα θα πάει το φορτηγό του Δήμου. Μπορεί ν’αργήσει, να φτάσει μεσημέρι. Βρισκόμαστε πλάι στη θάλασσα. Κι αν το πρωί που πάνε τα παιδιά για μπάνιο, λέει, βρούνε τις σκαλωσιές για παιγνίδι; Μπορεί να πέσει κάποιο και να χτυπήσει. «Θα τις κατεβάσω τώρα», λέει «πόση ώρα θα πάρει;». Δεν ξέρω πόση ώρα του πήρε. Μου είπε να φύγω. Το ίδιο και στον συνάδελφό του. Εκείνος έφυγε, μουρμουρίζοντας μια καληνύχτα. Εγώ έψαχνα να βρω λόγια να συγχαρώ αυτόν τον άνθρωπο, που είχε δείξει τόση σοβαρότητα. Με είχε αφήσει κατάπληκτη. Τρεις μέρες μετά, σκέφτηκα να το γράψω εδώ, πιστεύοντας ότι κάτι τόσο καλό πρέπει να αναφέρεται. Είναι μάθημα ευσυνειδησίας και υπευθυνότητας. Από τον κ.Γκερμίζι, Αλβανό, που ζει στις Αφίδνες.
- Εύχομαι καλόν Ιούλιο. Έστω κι πήγε ήδη 10 ο μήνας. Δεν έφτανε ο χώρος την προηγούμενη εβδομάδα. Δεν πειράζει, ε;
- Ψάχνω και βρίσκω για σας το σημερινό μας ωραίο, είναι κάτι που αναφέρεται στην έννοια της ευθύνης: «Δεν είμαστε υπεύθυνοι μόνο γι αυτό που κάνουμε, αλλά και γι αυτό που δεν κάνουμε». Ο Μολιέρος το έγραψε.
- Χαιρετώ όλους εσάς, τους φίλους μου.
