4 Ιουνίου 2018 Κυκλοφορώ και…
- Εύχομαι να έχετε έναν καλό μήνα Ιούνιο. Τι μπορεί να εννοεί το «καλό»; Τα γνωστά, φαντάζομαι, ίδια για όλους μας: να είναι καλά τα παιδιά μας, να μην αρρωστήσουμε, να τα βγάλουμε πέρα με τα οικονομικά μας θέματα, να μην παρουσιαστούν έκτακτες ανάγκες που θα μας τρελάνουν, να κάνει καλό καιρό… Για παραπάνω, τι να πω; Έχουμε όλοι τις ανάγκες μας, τα σχέδια και τα όνειρά μας, διάφορα πράγματα που θα μπορούσαν να μας κάνουν χαρούμενους. Όποτε να είναι! Μακάρι, λοιπόν, αυτόν τον Ιούνιο!
- Αυτο–συντηρούμαι, τουλάχιστον προσπαθώ, βρίσκοντας κάτι καλό να σταθώ και να χαίρομαι που το μαθαίνω. Αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, εδώ στην Ελλάδα, είναι φρικτά. Τόση αγριότητα! Κάθε μέρα κάτι τρομερό από άνθρωπο εναντίον ανθρώπου. Ληστείες, ξυλοδαρμοί ηλικιωμένων, κακοποίηση παιδιών από τους ίδιους τους γονείς τους, φόνοι μέσα στις οικογένειες, πατεράδες – γιοι – μανάδες – μωρά – σύζυγοι – αδέρφια… αφαιρούν ζωές με πυροβόλα όπλα, με τσεκούρια, με μαχαίρια, με τα χέρια… τι είναι αυτό το σκοτεινό πράμα! Θα έχετε παρατηρήσει ότι δεν κάνω εδώ καμία αναφορά, δεν το μπορώ. Και μια μέρα, ξαφνικά…
- Βλέπω κάτι υπέροχο: στο Παρίσι, ένας νέος άντρας σκαρφαλώνει τέσσερις ορόφους πολυκατοικίας, ανεβαίνοντας από μπαλκόνι σε μπαλκόνι, για να φτάσει εκεί όπου έχει κρεμαστεί ένα παιδάκι και κινδυνεύει να πέσει στο κενό. Με το σοκολατένιο του κορμί σαν από λάστιχο, πήρε το μικρούτσικο αγκαλιά κι ήταν σαν να έσωσε όλη την ανθρωπότητα, αυτήν που θα έπρεπε να είναι μόνο αγάπη. Την επομένη τον δέχτηκε ο Πρόεδρος Μακρόν, τον συνεχάρη και του έδωσε τη γαλλική υπηκοότητα. Υποθέτω ότι είναι κάτι που θα φανεί χρήσιμο στον νεαρό για να φτιάξει τη ζωή του. Πιο πολύ, όμως, θα τον βοηθήσουν τα «ευχαριστώ» της οικογένειας του παιδιού και τα δικά μας, που πιστέψαμε στην ανθρωπιά, έστω και για τα ελάχιστα εκείνα υπέροχα λεπτά. Μαμουντού Γκασάμα, από το Μάλι της Αφρικής, να είσαι καλά!
- Μένω σ’αυτό το ωραίο σήμερα. Τι πιο ωραίο;
- Χαιρετώ όλους εσάς, τους φίλους μου.
