Οδυσσέας…
Πέντε οργιές της θάλασσας το κύμα
και εγώ δεμένος στο κατάρτι με σχοινιά,
δε λογαριάζω της καρδιάς το μαύρο κρίμα
μήτε τον άνεμο που κόβει τα πανιά…
Της Τροίας συλλογίζομαι το άδηλο αίμα,
τα κάστρα, τις φωτιές και τους καπνούς,
την μαύρη βία, τ’ άδικο, το δολερό το ψέμα
τη ματαιότητα που δε τη βάζει ο νους…
Κι αν ελεήσουν οι θεοί να ‘ρθω στη γη,
ν’ αγγίξω της καρδιάς σου τ’ άγιο χώμα,
μύρο να βάλεις να μου γιάνεις την πληγή,
νερό να βρέξω τ’ αρμυρό το στόμα…
Κι όταν χορτάσω αγάπη και η μέρα δύσει
να μου ανάψεις μια φωτιά να ζεσταθώ
κι απ’ όσα γνώρισα κι απ’ όσα έχω ζήσει,
χίλιες αλήθειες Πηνελόπη θα σου πω…
Αυτός ο ανάξιος πόλεμος δεν είχε νικητή
κι ας πέσανε μύριοι κάτω από το μαχαίρι…
Για μιαν αγάπη ατίμητη, λιτή κι αληθινή,
μάτωσε της ειρήνης τ’ άσπρο περιστέρι…
ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΜΠΙΜΗΣ
*Από την ποιητική συλλογή:
΄΄Μνήμες της Πέτρας και της Σιωπής’’.
Follow us:
