Στην Τροία…
Καράβια φτάνουν στη στεριά, στου Πρίαμου τη χώρα,
μέσα σ’ ομίχλη, σε καπνό και μες στην άγρια μπόρα…
Κουρσάροι, μαύροι πειρατές, σταυρό σηκώνουν πάλι,
για να σταυρώσουν τ’ όνειρο, Παρασκευή μεγάλη…
Φωτιές ανάβουνε στη γη και με δαυλούς στο χέρι,
τις άγιες νύχτες πυρπολούν και της αυγής τ’ αστέρι…
Λάμπουν στον ήλιο τα σπαθιά κι ο μάντης κάνει μάγια
το πρώτο αίμα να χυθεί για μιαν αγάπη άγια…
Μα κι αν αλώσουνε τη γη, μια λευτεριά θα μείνει,
φλόγα η αγάπη, δε λυγά, στον άνεμο δε σβήνει…
Όσο κι αν ψάξουν δε θα βρουν το μυστικό στο χώμα,
διψά για δάκρυα η ψυχή και για φιλί το στόμα…
Σβησμένα πρόσωπα μοχθούν να πείσουν την Ελένη,
να πάρει πίσω μια ζωή που ήταν για εκείνη ξένη…
Η ζωή μετριέται με σφυγμούς κι έχει οδηγό τον ήλιο
κι άμα σαλπίσει ο έρωτας στο φως χτίζει βασίλειο…
Δάκρυα σκορπά το σύννεφο κι άνεμο το φεγγάρι,
Έρωτα, σπάσε τα δεσμά, σήκωσε το δοξάρι…
Στη μαγική σου τη φωτιά, ύμνους τα χείλη υφαίνουν
και με ιαχές που φλέγονται το σάλπισμα προσμένουν…
Ανάτειλε στα βλέμματα, δώσε πνοή στον κόσμο,
τάξε το δάκρυ του Χριστού κι ένα κλωνάρι δυόσμο…
Πλάσε στα χέρια σου το φως να γεννηθούν αστέρια,
κι άπλωσε στους ορίζοντες ειρήνης περιστέρια…
ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΜΠΙΜΗΣ.
*Από την ποιητική μου συλλογή:
‘’Μνήμες της Πέτρας και της Σιωπής’’.
Follow us:
