16 Απρ. 2018 Κυκλοφορώ και …
Κόβω ένα φυλλαράκι της καρδιάς μου και το αφήνω στα Κύθηρα. Για τη Σοφία. Μια όμορφη γυναίκα που τιμούσε το φύλο μας, μια μητέρα που αγίασε από τον πόνο για τα τρία πεθαμένα παιδιά της, μια αρχόντισσα κυρά που δίδασκε αξιοπρέπεια, έναν άνθρωπο που περιείχε την ουσία της λέξης Άνθρωπος και μοίραζε αφειδώλευτα το ανεκτίμητο δώρο της Αγάπης. Η Σοφία Καλλίγερου, φιλτάτη μου, θα κοιμάται για πάντα πια στο μαγικό νησί. Κι εγώ θα επιστρέφω εκεί, έστω και μόνο με τη σκέψη, και θα περνάω από το μικρό κοιμητήριο να τα λέμε. Με τα νήματα της αγάπης επικοινωνούμε όλοι, ζώντες και τεθνεώτες, παρόντες ή απόντες. Η Σοφία με την αγάπη έχει το ίδιο όνομα.
Τελειώνω με τις λέξεις, για σήμερα. Είμαι σίγουρη για την κατανόησή σας. Με ξέρετε τόσα χρόνια…Τι άλλο μπορεί να με απασχολήσει περισσότερο από την απώλεια ενός αγαπημένου ανθρώπου; Πάντα λέμε και ποτέ δεν θα πάψω να σας γράφω, γεμάτη οδύνη αλλά και θυμό, για κάθε ζωή στη γη που χάνεται επειδή το αποφάσισε ο Θεός ή οι διάφοροι απ-άνθρωποι που παριστάνουν τον θεό κι έχουν τα όπλα να σκοτώνουν…να κάνουν πολέμους και να σπέρνουν θάνατο για τα συμφέροντά τους. Κι εσείς πιστεύετε ότι για κάθε ζωή που χάνεται αξίζει να λυπόμαστε. Ακόμα και τον χειρότερο εγκληματία θα τον κλάψει η μάνα του, αν ζει… Πόσο μάλλον όταν ο άνθρωπος που πεθαίνει είναι κάποιος που γνωρίζουμε και αγαπάμε, που είναι στη ζωή μας και θα μας λείψει! Φαντάζομαι πως όλοι έχετε κάποιον που η αποδημία του σας έχει λυπήσει βαθιά. Οπότε, με καταλαβαίνετε. Αν πάλι όχι, σας εύχομαι ν’αργήσει πολύ να σας συμβεί. Είναι φυσικό, είναι στα πράγματα της ζωής, είναι ό,τι θέλετε… αλλά, πονάει.
Ταιριάζω, μοιραία, το σημερινό μου σημείωμα με τον πρώτο στίχο που μου έρχεται στο νου, αυτόν που κλείνει το ποίημα «Λήθη» του Λορέντζου Μαβίλη: «Αν δεν μπορείς παρά να κλαις το δείλι / τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν / Θέλουν – μα δε βολεί να λησμονήσουν».
Χαιρετώ όλους εσάς, του φίλους μου.
Follow us:
