Κυκλοφορώ και…
Μπαίνω σε σκέψεις πρωί-πρωί, μόλις ανοίγω το ραδιόφωνο. Έχω αποφασίσει εδώ και καιρό ν’ακούω τις ειδήσεις στη ροή της ημέρας, μικρά δελτία του 1 λεπτού κάθε μισή ώρα, μερικά λόγια καθαρά ενημερωτικά, καμία εικόνα και τέλος. Δεν αντέχω πια τα μεγάλα δελτία με τους βερμπαλισμούς των παρουσιαστών και – χειρότερα – του κάθε ρεπόρτερ που έχει πάει «επί τόπου» και θέλει να κάνει το σόου του, γιατί όχι ο άνθρωπος δηλαδή, αλλά εγώ δεν τους μπορώ, όχι. Έχω, λοιπόν, το ραδιόφωνο κι ακούω πολλά και διάφορα, και τραγούδια που μ’αρέσουν και τις ειδήσεις όπως τις προτιμώ… μια χαρά! Κάνω και τις δουλειές μου απερίσπαστη… γενικώς όλα καλά. Ώσπου σήμερα, πάνω που ψάχνω τι να μαγειρέψω, ακούω: διαμαρτυρόμενοι πολίτες της ΠΟΕΔΗΝ μαζεύτηκαν πρωινιάτικα και πήγαν να δουν – άκου τώρα! – τον πρωθυπουργό. Είχε παντού ΜΑΤ – όχι που δεν θα είχε! – οι άνδρες των οποίων απώθησαν τους διαδηλωτές. Κι αυτοί θύμωσαν πολύ και τους πέταξαν αυγά. Και ξαφνικά, εγώ, στην κουζίνα μου, θύμωσα πολύ. Για τ’αυγά.
Ερμηνεύω την αντίδρασή μου και βρίσκω δύο λόγους. Τον ένα, ηθικού τύπου, τον αφήνουμε, δεν είναι της παρούσης. Ο άλλος είναι υλικού τύπου: πετάμε αυγά ίσον πετάμε τροφή. Τροφή δεν πρέπει να πετάμε, ντροπή, υπάρχει τόση πείνα γύρω μας. Όποιος μπορεί ν’αγοράζει αυγά περισσευούμενα, να τα πάει στο «Όλοι μαζί μπορούμε». Μα, θα μου πείτε, εδώ διαλυόμαστε, πρέπει να κάνουμε κάτι. Συμφωνώ. Αν θέλουμε να γλυτώσουμε από δαύτους, να γκαρίξουμε ομαδικώς και πανελληνίως, να κάνουμε ό,τι χρειάζεται, να περιμένουμε τις εκλογές όποτε τις αποφασίσει ο κ.Καμμένος και να σκεφτούμε καλά τι θα ψηφίσουμε για να πετύχουμε το ποθούμενο – όλοι μαζί μπορούμε. Όχι να πετάμε τ’αυγά, εγώ δεν τα χαλαλίζω τ’αυγουλάκια, για κανέναν απ’αυτούς. Άμα τα έχω, τα τρώω. Κι αν μπορώ, θα τα χαρίσω. Αλλά, δεν τα χαραμίζω.
Διαλέγω κάτι υπέροχο από το έργο «Ελεύθεροι πολιορκισμένοι». Τέτοιες μέρες Απριλίου 1826, έγινε στο Μεσολόγγι η Έξοδος που ύμνησε ο Δ.Σολωμός γράφοντας: «Το χάραμα επήρα / του Ήλιου το δρόμο / κρεμώντας τη λύρα / τη δίκαιη στον ώμο / κι απ’ όπου χαράζει / ως όπου βυθά / τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι»
Εύχομαι «Καλή Ανάσταση».
Χαιρετώ όλους εσάς, τους φίλους μου.
Follow us:
