Ψέματα…
Στις συναθροίσεις, μας ζητούν επίμονα να δηλώσουμε την πίστη ή την ανοχή μας στo υστερικό τους δόγμα… Στην ιδεολογία που προάγει τεχνολογίες κι επιτεύγματα
αλλά στερεί το ψωμί…
Καταπίεση, εκμετάλλευση, πόλεμος, υπεραξία, κέρδος …
Σ’ αυτό τον πολιορκημένο κόσμο, ένας σάπιος, πηχτός αγέρας ανασαίνει και σβήνεται κάτω από ένα μολυβένιο ουρανό, που στάζει φώσφορο και θειάφι στη γη…
Ερείπια, στάχτες κι απροσπέλαστη ύφεση παντού…
Τα εφιαλτικά κελιά, οι εκτελέσεις, οι ομαδικοί τάφοι, το συρματόπλεγμα, οι φυλακισμένοι απεργοί, οι μισθοφόροι, οι πρόσφυγες, τα αμούστακα παιδιά που βάφουν μ’ αίμα την ψυχή τους στον όλεθρο της μάχης, είναι εδώ…
Εδώ είναι κι οι πολιτικοί προφήτες κι οι διανοούμενοι που αναμασούν παμπάλαιους χρησμούς κι υπόσχονται ένα μέλλον ασυνεχές, δυσνόητο και ανεκπλήρωτο, με ιδεολογίες και με αρχές που δεν κυοφορούν καμιά καθολική αξία, καμιά ανατρεπτική πρακτική…
Μα εγώ θα κρατήσω ακέραιη στη μνήμη μου την ιδέα Σου για τη ζωή και για το δύστροπο θάνατο του εργάτη…
Τη διατύπωση που έδειξε την άλλη εκδοχή, της αταξικής προοπτικής, για κείνους που έχασαν το σεβασμό των άλλων και ζουν ως αγέλη, παραβλέποντας σκόπιμα και συνειδητά τα προνόμια της πλουτοκρατίας, τις ύποπτες συναλλαγές, τις προμήθειες, την έκπτωση, την εκποίηση, την απληστία, το ψέμα…
Υποκρισία και δολιότητα, υποτέλεια και προδοσία, χωρίς καμιά προοπτική για το κοινωνικό γίγνεσθαι, οικτρά ναυάγια σ’ έναν λεηλατημένο κόσμο που καμιά θυσία και καμιά εξέγερση δε μπόρεσε να τον ανατρέψει… Ωστόσο το ζήτημα τίθεται πάλι επιτακτικά: Το πεπρωμένο της ζωής θ’ αλλάξει μόνο με τη σύντονη και κατάφωτη πίστη του ανθρώπου για την αναντικατάστατη αξία της ψυχής του…
ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΜΠΙΜΗΣ.
Από την ποιητική μου συλλογή: ‘’Μνήμες της Πέτρας και της Σιωπής’’
Follow us:
