Μερικές φορές η φαντασία μου δεν έχει όρια. Εκεί που χάζευα ένα ροζ συννεφάκι στον ουρανό, σαν κάτι να με τράβηξε και βρέθηκα μεταξύ ουρανού και γης.
Βρέθηκα σ’ ένα παραδεισένιο τόπο με αγαπημένα πρόσωπα. Μου φάνηκε ότι ετοιμάζανε πανηγύρι, ρώτησα και έμαθα πως περιμένανε τη Δόμνα Σαμίου να τους ξεσηκώσει με τα Σμυρνέικα τραγούδια της. Εκεί γύρω μια μεγάλη παρέα από αγόρια και κορίτσια τραγουδούσαν <<Τα παιδιά του Πειραιά>>. Η Μελίνα Μερκούρη και ο Μάνος Χατζιδάκις χτυπούσανε ρυθμικά παλαμάκια. Πιο κάτω χορεύουν συρτάκι με πρώτο στο χορό το Σπύρο. της φίλης μου της Μαρίας.
Ξαφνικά ακούω χειροκροτήματα. Είχε φτάσει ο Αριστείδης Μόσχος με το σαντούρι του και η Σοφία Βέμπο με τα αξέχαστα τραγούδια της. Σε λίγο η πλατεία της ονειροχώρας μου γέμισε από μερακλήδες και το γλέντι πήγε… τρισύννεφο.
Υστερα ήρθε και ο Ευγένιος Σπαθάρης φωνάζοντας «Ε ρε γλέντια». Ητανε τόσο όμορφα θεέ μου που έκοβα τουφίτσες από το ροζ συννεφάκι και τους κέρναγα. Και εκείνοι έκοβαν κομματάκια από το γαλάζιο ουρανό και μου ανταπέδιδαν τη χαρά.
Ένιωθα τόσο ευτυχισμένη που έβλεπα και το παιδί μου που έχει φύγει, χαρούμενο σ΄ αυτό το τριανταφυλλένιο περιβάλλον. ‘’Βλέπεις μαμά;’’ άκουσα τη φωνή της κόρης μου ‘’τι ωραία και ειρηνικά που ήμαστε εδώ, πάψε λοιπόν να κλαίς και ρίξε μια ματιά κάτω στη γη’’ , και έριξα τα μάτια μου κάτω στον κόσμο και είδα, και τι δεν είδα; Είδα παιδιά παρατημένα και απογοητευμένα να έχουν αφεθεί και να περιδιαβαίνουν μόνα τους στα παζάρια των ουσιών, του αλκοόλ, της βίας και του απροστάτευτου θανατηφόρου έρωτα. Σ΄ αυτά τα παιδιά ελάχιστοι μιλάνε μαζί τους και αφουγκράζονται τις σκέψεις τους και ακόμη λιγότεροι τα σέβονται.
Κοίταξε κάτω μου έλεγαν και άλλα παιδιά να δεις αν μπορείς να παρακολουθήσεις τις παρελάσεις αφού απαγορεύεται η προσέγγιση σε χώρους του εορτασμού. Μείνε εδώ μου λέγανε γιατί λείπει από την πατρίδα μας η «Ελληνική αισθητική του Κάλλους», λείπει η «Ελληνική υπερηφάνεια» που τρέφεται από το μεγάλο, το ωραίο και το αληθινό. Λείπει ο «Ελληνικός σεβασμός» προς την αγάπη, τη χαρά, τον πολιτισμό και την παράδοση. Χωρίς αυτούς τους παράγοντες η ζωή πλανιέται μεταλλαγμένη στα σκλαβοπάζαρα της ύλης.
Είδα εξαθλίωση, ανεργία, συσσίτια και απογοήτευση. Είδα την ελπίδα να τρέχει να κρυφτεί ώστε να μην μπορούν οι άνθρωποι να την έχουν μέσα τους και αυτό είναι το χειρότερο. Πήρα τα μάτια μου και γύρισα να δω τους αγαπημένους μου.
Αφού γλέντησαν και χόρεψαν άρχισε ένας ένας να φεύγει, δίνοντας υπόσχεση να ξαναβρεθούν στην τριανταφυλλένια πλατεία και να με ξανακαλέσουν να τους δω πάλι να χορεύουν το Βάλς των Χαμένων Ονείρων. Εγώ ζήλεψα και φοβόμουνα να κατέβω ώσπου με πήρε ένα γκριζόμαυρο σύννεφο και με έφερε κάτω στην αδιαφορία, στην κακία, στη δυστυχία. Μακάρι θεέ μου να είναι έτσι εκεί κοντά σου όπως τα είδα με την φαντασία μου.
Ντίνα Σ. Μήτσου
Follow us:
