Οδεύοντας στη νύχτα…
Νιε καβαλάρη, στις γιορτές, στα πανηγύρια,
σ’ είδα να σέρνεις έναν ξέφρενο χορό,
λεφτά και νιότη να ξοδεύεις στο σωρό
και να σκορπάς της προδοσίας μας τ’ αργύρια…
………………………………………..
Καίνε τα χρόνια κι ερημώνουνε τη γη
κι αυτός ο άνεμος τη νιότη σημαδεύει,
στα παραπήγματα τις νύχτες ξεπεζεύει,
να αφυπνίσει μιαν αλλόκοτη πληγή…
Σύννεφα μαύρα πεταρίζουν στον αγέρα
κι όλα οδεύουν σ’ ένα μέλλον μακρινό,
κρύα φεγγάρια ξενυχτούν στον ουρανό,
κι αναριγούν στης γκρίζας νύχτας τη φοβέρα…
………………………………………..
Σ’ αυτή την κόλαση του άστατου βοριά,
ότι κι αν τάξεις, ένα δέος ζωντανεύει,
τσιγγάνα μοίρα στα σοκάκια ζητιανεύει
κι απ’ την αρχή ανακατεύει τα χαρτιά…
Στην άγια στέρηση και στην ανημποριά,
τρέχει το δάκρυ και μια θλίψη μας κυκλώνει,
γύφτισσα μοίρα ξαναρίχνει τα χαρτιά
κι ότι κι αν πάρεις απ’ τον πόνο δε σε σώνει…
Follow us:
